Het was vanochtend weer even wennen aan de frisse temperatuur. De laatste weken werden we verwend met prima fietsweer , maar vandaag was het maar een schamele 8 graden aan het vertrek. Toch was de opkomst ruim. Een stuk of 6-7 mannen van de oude glorie en 8 fietsers voor een ritje over Germany. Zeer verrassend was het weerzien met Herman. Na een jarenlange time-out heeft hij gelukkig weer zijn fiets opgedoken . Er zit wel nog een beetje veel gewicht in de weg , maar wij zullen wel zorgen dat dat snel verdwijnt. De eerste kilometers stonden in het teken van snel opwarmen. Het was even zoeken naar de juiste balans tussen een beetje doorrijden en de groep gesloten houden. Gelukkig lagen er in het begin enkele kleine heuveltjes die voor opwarming zorgden. Via Schinnen en Merkelbeek passeerden we plaatsen waar we normaalgesproken niet zo vaak komen. Er waaide een klein briesje in ons voordeel. Via Schinveld en Brunssum kwamen we op duits grondgebied. Soms kris kras door kleine plaatsen , dan weer over lange veldwegen. Af en toe werd er op het laatste moment een weg ingeslagen. Dit leverde soms gevaarlijke manoeuvres op , maar gelukkig ging alles goed. Ondertussen was het tempo behoorlijk gezakt en de temperatuur was nauwelijks gestegen. John besloot een einde te maken aan het gelantefanter en zette zich op kop van de groep. Zo voerde hij kilometers lang de groep aan in een behoorlijk tempo , maar iedereen kon volgen. In een lint trokken we door de bundesrepubliek. Ondertussen begon bij sommigen het verlangen naar koffie de kop op te steken. Eerst probeerden we bij een luxe hotel. Niks. Toen bij onze vertrouwde ouderwetse stube. Ook niks. Toen werd er doorgereden naar Nattebosch. Weer geen koffie. Ondertussen waren we weer op nederlandse wegen en al ruim over de helft. We fietsten over overwegend landelijk gelegen wegen en daar zijn meestal weinig horecazaken. Pas tussen Susteren en Nieuwstadt vonden we een mooi terras. De vrouwelijke bediende moest nog even uit bed gehaald worden maar uiteindelijk zat iedereen aan de koffie en de vlaai. Na de pauze restte ons nog maar een kort vervolg naar huis. Door het land van Swentibold waar de zon zich ook nog even toonde. Beter laat dan nooit. Zo bereikten we weer gezamenlijk de finish inclusief debutant Herman die het soms toch wel behoorlijke tempo goed had kunnen volgen.

Slechts drie renners kwamen opdagen. We hebben toen in overleg gekozen voor een andere route via Aubel . Ongeveer 90 km gedeeltelijk met drie en de tweede helft met twee. Houtworm, Peter S. en Jo.

Het was vandaag een stralende bevrijdingsochtend. Schitterend fietsweer ! De animo voor een gezellig clubritje was dan ook gelukkig bij meerdere leden aanwezig. Er kwamen vandaag 13 fietsers de startlijst tekenen. Zes mannen vertrokken richting Val-Dieu. De overige zeven gingen op weg naar het hoogste punt van Nederland. Er was wel niemand die de exacte route kon uittekenen , maar dat zien we dan wel,weer. De eerste kilometers werden geleid door het duo Peet en Jo. Ze probeerden de vaart er een klein beetje in te houden maar konden toch nog wat keuvelen. De gesprekken gingen voornamelijk over cultuur , politiek , en boeken. Af en toe had de Peet ook nog oog voor wat er naast de weg allemaal te zien was en hij brak daarbij bijna zijn nek. Zo passeerden we weer de bekende gehuchten rond Nuth. Langs de manege , door Swier richting Voerendaal. Nieuwe kandidaten voor het kopmanschap meldden zich van voren. We fietsten Door de schitterende omgeving van kasteel Terworm. In Welten moesten we weer enkele keren een drukke weg oversteken en steeds zoeken naar het juiste fietspad. Zo kwamen we beneden aan de korte mar venijnige klim naar de Diligence. Hier trok de Houtworm al zijn registers open en liet de gehele groep ter plaatse. Nog even langs het Roda stadion en een stukje door Kerkrade en dan over de grens naar Duitsland. Ab hier sprecht man deutsch. Leider war die geschwindigkeit ein bissjen weit zu zuchen. Keine hatte nog lust um mal flink durch zu ziehen. Zo ging es ganz ruhig durch die deutsche grenzplatzen. Es war ab en zu ein bisjen zuchen nach die gute strasse doch wir waren nog immer af die richtige route. Es war eine sehr schone umgebung mit prachtige vergezichten. Mal ab , mal runter. Wij waren ganz kurz beim drielandereck aber keine wuste die richtige abslag. Gluklich wuste Jos Heuts de weg. Er leidde uns durch sehr slechte strassen mit ganz viel koelen, aber wir erreichten schlieslich das dreilanderpunkt. Van hier reden we verder over belgisch grondgebied. De weg van Gemmenich naar Sippenaeken is een genot om te fietsen. Mooi asfalt , mooie uitzichten en vooral bergaf. Al snel bereikten we Sippenaeken waar de koffie gepland was op een prachtig terras. Terwijl we heerlijk genoten van de zon veerde de Houtworm plotseling op. Een bekende buurman was aan t toeren met de auto en kwam hier ook even pauzeren. Verdere sappige details kan ik helaas hier niet publiceren. John besloot ” nog even” de Camerig te doen. De anderen mochten zich aan het wiel zetten van onze vertrouwde brommer Jos Heuts. Zo bereikten we weer snel Nederland . In gestrekte draf leidde Jos ons door het limburgse heuvelland. De grootste hindernissen lagen achter ons en de terugweg was goed te doen. Via Wittem en Valkenburg. In een strak tempo maar iedereen kon goed volgen. Nog even door het drukke toeristenstadje en omhoog over de Stoepert als laatste kuitenbijter . In het zog van Jos vlogen de laatste kilometers snel voorbij. Ondanks het getreuzel in het middenstuk bereikten we toch nog met een aanvaardbaar gemiddelde de thuishaven.

OP STAP MET DE GENTLEMEN
Koningsdag 2018 had zo zijn sporen nagelaten bij uw verslaggever. In licht beschonken toestand meldde ik mij aan het vertrekpunt. De planning was een ronde door de voer met een paar stevige klimpartijen. Maar , de heer zij geprezen , er kwam niemand van mijn vaste fietsmaten opdagen. Iedereen was op vakantie. Maar gelukkig waren de mannen van de oude glorie wel in het land . Er waren 6 renners voor een rondje Zolder. Gelukkig mocht ik meerijden en vertrokken we met zevenen onder een bewolkte hemel. De wind was zw en dus moest er meteen stevig gewerkt worden. Tijdens de eerste kilometers op belgisch grondgebied loopt de weg ter hoogte van de Salamander lichtjes omhoog. Dave had nog niet de goede vorm te pakken en besloot vanaf hier solo verder te fietsen. Vlak voor As pikte onze buitenlandse collega Peter S. aan. Dus waren we weer met zeven. Zo trokken we in een lekker tempo verder over de Vlaamse wegen. Iedereen kwam op zijn beurt wel eens aan de kop rijden. In een afwisselend decor van groene bossages , glooiende heidegebieden ,en karakteristieke dorpjes , maalde iedereen ontspannen de pedalen rond. In de buurt van Zonhoven besloot Giel af te slaan ,dus waren we nog met 6. Via een heerlijk bollend fietspad door een magnifieke omgeving kwamen we al snel in de buurt van het keerpunt. Nog even een paar kilometers betonbaan richting Zolder. Jan was op de hoogte van een wegafsluiting bij het circuit en dus besloten we wijselijk om vandaag het circuit maar te mijden. Zo draaiden we linksaf het lange jaagpad op langs het kanaal. De wind kwam nu meer van opzij en was stevig. Er werd al snel in een waaierformatie gereden. Om de beurt even met de neus in wind. Na enkele kilometers draait het jaagpad iets meer naar het oosten en begon het steeds makkelijker te lopen. Iedereen kon het behoorlijke tempo goed,volgen. Hardrijders werden meteen tot de orde geroepen. Bij Diepenbeek was er koffie gepland en dus moest er even een afslag binnendoor genomen worden. In het drukke sportcentrum aldaar namen we zoals gewoonlijk twee consumpties. Tijdens laatste gedeelte van de rit kregen we steeds meer assistentie van Jan de wind. Al,snel bereikten we het minder mooie industriegebied .in de omgeving van Bilzen. Maar daarna volgden er weer mooie passages door bosrijke dreven . Ter hoogte van Zutendaal rook Peter zijn thuishaven en nam afscheid van de groep. Nog even over een “tricky” fietspad langs Rekem en via Maasmechelen richting grens. Gied en Marcel namen nog even een smakelijke pint bij de Ponderosa en gedrieën staken we de Maas over naar het eindpunt. Achteraf zag ik dat het gemiddelde zelfs iets hoger was dan enkele weken geleden dezelfde rit met de andere groep !!

Het waren vandaag unieke weersomstandigheden voor aprilse begrippen. Volop zon, temperatuur 24 graden en slechts een zuchtje wind. De opkomst is eigenlijk voorspelbaar. Het zijn elke week vrijwel dezelfde leden die zich melden . En dat terwijl er heel sociaal gereden wordt. Jammer ! We vertrokken ook nu weer met een zestal bekenden. Er moest even overleg gepleegd worden hoe we de werkzaamheden tussen Geulle en Elsloo konden omzeilen. Uiteindelijk kozen we voor de route via Geverik Ulestraten , en dan de bekende paaltjesweg. De Houtworm en Jo deden de eerste kilometers het kopwerk . Onder deze weersomstandigheden was het echt genieten. We waren dan ook al snel op de bewuste paaltjesweg. Hier pikten we nog een eenzame steindenaar op die de gehele route meegereden heeft. Iedereen kwam zo af en toe een stukje windhappen. In een rustig tempo gleden we langs Vij erdal , langs de molen , en langs mooie bloesemplaatjes. In eisden was de grensovergang afgesloten en moesten we even omrijden. Dat was zeker geen straf. Via een betonbaan met prachtige vergezichten kwamen we weer op,de juiste route. Er moest even halt gehouden worden om een notoire plasser zijn werk te laten doen. Na een paar gevatte opmerkingen konden we weer verder. Enkele kilometers verder doemde de eerste serieuze hindernis van de dag op. De klim naar Ulvend. Op deze tweetrapsklim werd de groep even flink doorelkaar geschud. Een voor een bereikten we de top. De lichtgewichten waren duidelijk in het voordeel. Nadat iedereen weer op adem was gekomen konden we weer verder. Omlaag naar Teuven en op,naar de volgende klim. Het bovenste bos. Het leek alsof de kaarten geschud waren en er werd ” en group” naar boven gereden. Lekker rustig. We lieten het prachtige kasteel Beusdael links liggen en via een paar kleine kuitenbijters sloegen we linksaf weer terug naar het vaderland. Op weg naar de gevreesde Camerig. Aan de voet van deze reus ging het linksaf en behalve enkele rasklimmers was iedereen opgelucht. Nog een paar kleine heuveltjes en dan is er koffie. Op het terras in Mechelen was het heerlijk vertoeven in de warme lentezon. De Houtworm moest zich nog voorbereiden op een zuipfeest en besloot solo de Eiserbosweg op te knallen. Nadat iedereen weer was uitverteld vertrokken we op weg naar Wittem. In Wittem rechtsaf en weer werd er in een rustig tempo gezamenlijk naar boven gereden. We lieten Trintelen ook links liggen en gingen op zoek naar de laatste klim van de dag. Eerst moesten we nog een kort maar steil klimmetje doen. Jos trok zijn ketting eraf en er moest even gewacht worden. Op de Cantarel moest er nog even op tanden gebeten worden. Nadat de groep weer compleet was fietsten we bij de molen rechtsaf. Boven op de Karstraat werden we door een verkeersregelaar halt gehouden. Even dachten we koers te kunnen zien maar het bleek een colonne vrachtauto,s te zijn. Dan maar verder en enkele honderden meters verder naar beneden door het veld. Er moest weer wat geïmproviseerd worden over de route maar uiteindelijk kwamen we weer boven in Klimmen. Niemand had blijkbaar nog trek om een beetje door te rijden. Zo ging het in een gematigd tempo langs de watertoren via Oensel en Geverik weer terug naar Stein. John was onderweg nog ergens afgeslagen en ging solo nog enkele kilometers erbij nemen.

Op deze heerlijke fietsdag stond er een rit over Ulvend op het programma. Maar het is tevens de dag van de toertocht van de AGR. Om de drukte van deze duizenden fietsers te vermijden werd besloten om vandaag het rondje over Zolder af te werken. We vertrokken met 5 leden om zo,n slordige 100 km te fietsen. De eerste kilometers zette Eric zich op kop en trapte er lustig op los. Onze nederbelg Peter , kwam ons ter hoogte van de Salamander tegemoet en pikte aan. Op datzelfde moment had Jan een probleem met zijn fiets. De communicatie geraakte echter niet tot aan de voorste linies en zodoende moest er even ingehouden worden om Jan weer te laten aansluiten. Zo trokken we met zessen weer verder. We passeerden ook de onheilsplek van de val van Jos. Niemand had echter de behoefte om even hierbij stil te staan en een minuut stilte in te lassen. Het was voortdurend opletten om de goede afslag niet te missen. Navigator Jan hield ons op de goede weg. Af en toe was het asfalt , of wat daar voor doorgaat , van matige kwaliteit. Maar ter hoogte van Zonhoven werden we verrast door een fietspad met heerlijk lopend zwart glad asfalt. Kilometers lang genieten van zoevende bandjes in een schitterende omgeving. Vennen die glinsterden in de voorjaarszon , verscholen in een lieflijk glooiend heidelandschap. Zo schotenng de kilometers snel onder de wielen door en kwamen we in de omgeving van ons reisdoel. Op het circuit van Zolder was er wedstrijd en was het behoorlijk druk. Bij de ingang van het circuit was er plots een wegafsluiting. Er was geen omleiding en dus moesten we rechtsomkeer maken. Jan was ons even uit het oog verloren en pakte een verkeerde afslag. Er werd een amber alert uitgestuurd en heel België ging op zoek. Gelukkig konden we onze senior snel traceren en konden we weer verder. Op het lange stuk langs het Albertkanaal stond de wind schuin tegen en was het ook frisser. Kilometers lang. Jos moest op tijd thuis zijn en besloot samen met Peter de koffie over te slaan en de kortste weg naar huis te nemen. Met vieren gingen we op zoek naar koffie. Er moest meermaals de garmin geraadpleegd worden maar uiteindelijk bereikten we het sportcentrum in Diepenbeek. Ook het verdere vervolg was soms zoeken naar de route. In de buurt van Zutendaal werd alles weer bekend. We kwamen nog even terecht in een nieuwelingenkoers. Het wa s Eric die de bloemen pakte. De laatste kilometers verliepen vlotjes. Uiteindelijk bleek dat de rit toch iets langer was geworden. Met 112 kilometer op de teller bereikten we weer de thuishaven.

Nadat er dit seizoen tot nu toe elke week in de vrieskou de leden in grote aantallen klaar stonden voor de wekelijkse zaterdag rit keken we veelbelovend naar de opkomst tijdens de eerste echte lente dag. Maar het viel tegen, de Joie de Vivre groep ging met 4 man op pad en even leek het erop dat het A-team deze keer maar uit 2 personen zou bestaan. Op het laatste moment verschenen er toch nog 4 anderen zodat we met een bescheiden 6 tal op pad konden gaan. Helaas was onze normale razende reporter er niet bij waardoor deze gepensioneerde reporter het maar een weekje overnam.

Eric, nog niet uit zijn winterslaap, probeerde een aantal km samen met Peet op kop te rijden maar gaf het stokje snel door aan, afwisselend Jos, Peet en John welke in een rustig tempo tegen, toch nog, frisse wind richting zuiden reden. Vanwege werkzaamheden werd de route naar oud Geulle vermeden en werd de kortere route Ulestraten – Paaltjesweg gekozen. Vlak voor de grens was wat commotie omdat er waarschijnlijk een ongeval met andere wielrenners had plaatsgevonden.

De eerste beklimming werd in 2 groepen opgereden en in de 2e beklimming werd het nog wat verder uit elkaar getrokken. Daarna ging het gelukkig met de wind in de rug omlaag naar de pauze plaats bij de Boswachter in Slenaken. Waar vorige week door Jan er een TC Stein geschiedenis les tijdens de pauze werd gegeven was het deze keer Peter Smits welke een medisch lectoraat gaf.

Schijnbaar had Jan ook deze keer eigenlijk liever de les willen geven want direct na de pauze besloot hij vanaf het vertrek te demareren. Pas vlak voor Gulpen haalden wij hem weer bij.  Wat hij precies gedaan heeft tijdens deze vlucht is niet helemaal duidelijk maar in Valkenburg leek het dat Jan zijn stuur had gebroken, als gevolg koos hij ervoor om de veiligste en minst materiaal-belastende weg naar huis te rijden. (Thuis gekomen bleek het stuur ook echt gebroken te zijn).  De rest reed via Haasdal, Geverik en Katsop naar huis. En in Katsop kwam Eric er nog achter dat hij een leegloper had waardoor hij de rest moest laten gaan.

Volgende week staat rondje Ulvend gepland, gedeeltelijk door de Amstel Gold Toerrit drukte……

Vanwege deze drukte stel ik voor om de rit van 21 April met die van 14 april te ruilen!  Dus volgende week Rondje Zolder?

Op een mooie ochtend einde maart stond de klassieker Piringen op het programma. Een tochtje Door de fruitstreek van de Haspengouw. Normaalgesproken tonen de appel- en perenbomen in deze tijd al hun prachtige bloesemtooi , maar Door de maartse kou laat de bloesem ng even op zich wachten. De groep oude glorie ging op pad met 3 mannen. Enkele minuten later klikten 9 rijders zich vast in de pedalen en vertrokken richting België. John en Peet Namen het voortouw en reden de rest kilometers aan de leiding. De volgers zaten op het gemak in de wielen en hadden dan ook volop praatjes. Al keuvelend trokken we langs de Zuidwillemsvaart richting Lanaken. Een frisse wind maakte het toch enigszins onaangenaam fietsen. Even voorbij Munsterbilzen had Jo het zo koud gekregen dat hij maar op kop ging rijden om het een beter warmer te krijgen. Een beetje doortrappen tegen de wind en af en toe een stukje vals plat omhoog . Het was wel voortdurend opletten om de groep bijelkaar te houden. In de buurt van Hoeselt kregen we vele fietsende tegenliggers die waarschijnlijk bezig waren met een toertocht vanuit Tongeren. Even verder was er een wegafzetting maar de kopman was koppig en dacht er wel Door te kunnen. Helaas! Vijf mannen waren wel op tijd afgeslagen en vier anderen moesten bij de opgebroken weg omkeren. Wonder boven wonder kwam toch weer alles samen. Met zijn negenen trokken we verder Door het glooiende landschap van de Haspengouw. Hier en daar was de weg modderig en zodoende werd besloten om de passage dor de smalle paden en de holle wegen te vermijden en de grote baan richting Tongeren te volgen. Slingerend Door Tongeren , langs de paardenrenbaan , linksaf , rechtsaf , en eindelijk weer een rechte weg naar Mal. Vlak voor de koffiepauze werd de gehele groep op een smal pad op een risicovolle manier voorbijgestoken Door een groot kampioen. Hulde ! Tijdens de koffiebreak putte meester Jan uit zijn rijkgevulde historie van wielerverhalen en gaf een gratis college aan zijn tafelgenoten. De gemiddeldes uit lang vervlogen tijden kwamen meermaals voorbij. Na de pauze wachtte ons nog 40 km op goed lopend asfalt. Een beetje hulp van de wind en een beetje in dalende lijn. Om de beurt kwam ieder even met de neus in de wind rijden . Vanaf Kanne ging de route kilometerslang langs het kanaal. Ook hier deed iedereen zijn duit in het zakje. Boven in Smeermaas konden enkelen zich niet meer in toom houden en trokken de groep aan flarden. Tijdens da laatste kilometers begonnen hier en daar toch wat benen te verzaken . Het eerste ritje honderdplus had in dit vroege voorjaar toch hier en daar wat schade aangericht bij de minder getrainden onder ons. Volgende week moet uw verslaggever helaas verzaken .

Vooralsnog is de lente 2018 nog niet echt in beeld. Maar vandaag viel het toch alleszins mee. Met een temperatuur van 10 graden en een zuinige zon was het toch redelijk fietsweer. Er vertrokken slechts 2 dapperen van de groep oude glorie. Jan had de site geraadpleegd en rekende op een rondje Piringen en meldde zich ook bij de jonge honden. Jan het is de klok die een uur vooruit gaat en niet de kalenderweek! Zodoende gingen we met 9 op pad voor een toertje rondom Aubel. De eerste kilometers verliepen in een rustig tempo. We waren nauwelijks 5 km onderweg toen er al lek gereden werd. Ralf was in een gat gereden en al snel bleek dat de buitenband onherstelbaar gescheurd was. Ralf besloot rechtsomkeer te maken. Toen waren er nog 8 . Het tempo was rustig . Het was wel een beetje ongeordend. Twee aan twee rijden blijft moeilijk. Achter Maastricht besloot Peter S. Dat er geplast moest worden. Na het blaaslegen ging het tegenwinds verder via Eijsden naar de grens. Hierna volgde de lange weg vals plat naar Berneau. De koprijders besloten de groep samen te houden en pasten het tempo aan. Raymond ging vanaf hier alleen verder en toen waren er nog 7 . In het dal moesten we rechtsaf en omhoog naar Bois de Mauhin. Peter S. kon zich halverwege niet meer bedwingen en reed de hele groep op,een hoopje. Jan kon zich goed handhaven. Vervolgens ging het via de gematigd klimmende weg richting Aubel. John bepaalde het tempo en deed dat al kilometers lang. In Aubel fietsten we langs het slachthuis omhoog naar de Planck. Bijna boven haalde Stefan een gevaarlijke manoeuvre uit Door rechts langs een grote tractor te gaan rijden. Gelukkig liep het goed af. Op de Planck ging het windmee en bergaf. Dit buitenkansje lieten een paar slimmeriken zich niet afsnoepen en meteen doken er nieuwe kopmannen op. Zo reden we gezamenlijk met het grote mes erop richting Banholt.In Banholt besloten Peet en Stefan om niet te pauzeren en reden meteen huiswaarts. Bij de koffiebreak troffen we de collega’s van de groep schepers. Er werd weer wat slap geouwehoerd en over en weer werd er af en toe een sneer uitgedeeld. Na 2 koffie p.p. was het weer tijd voor vertrek. Tesamen met de groep schepers vertrokken we nog met 5 tc rijders. Er moest soms stevig doorgetrapt worden maar iedereen kon volgen. Zelf was ik druk in gesprek met mijn oud collega’s en zodoende miste ik de afslag boven op de daalhemmer. Het was pas in de afdaling dat ik opmerkte dat ik nog als enige tc steiner aanwezig was. Ik heb de laatste kilometers toen maar met de mannen van schepers meegefietst. De 4 anderen hadden beter opgelet en bereikten gezamenlijk het eindpunt.