Op deze zaterdag 16 juni stond er een rit op de planning met enkele stevige kuitenbijters in het verschiet. De hoofdmoot van deze toerdoordevoer was de Bois de la dame . Met enkele minuten vertraging vertrokken we met 6 dapperen . In verband met de nieuwe privacywetgeving kan ik helaas de namen van de deelnemers niet meer publiceren. Ik kan wel zeggen dat er 1 witte fiets was , 5 zwarten waaronder 2 giants , een S-works en nog wat ander spul. Het vertrek was een beetje rommelig maar ter hoogte van Elsloo was er toch sprake van enige formatie. De eerste kilometers liepen zoals zo vaak tussen kanaal en maas in zuidelijke richting. De sfeer in de groep was gemoedelijk en het tempo evenzo. Vanaf Bunde werd het kopwerk overgenomen door twee neven , beide op een zwarte Giant , en samen bijna 120 jaar oud. Meer persoonsgegevens mag ik helaas niet prijsgeven. Zo trokken we in een lekker tempo , rustig keuvelend , langs Maastricht richting Eisden. Vanaf de grens begint dan de weg langzaam omhoog te lopen. Er werd een groep gepasseerd waarvan de deelnemers een minimale bmi score moeten halen om mee te mogen fietsen. Onder aan de beklimming naar la Heydt had de man op de zwarte giant kettingproblemen. Iedereen reed gewoon verder en liet de arme stumper aan zijn lot over. Boven moest er dan ook lang gewacht worden. Maar gelukkig had de onfortuinlijke assistentie gekregen van de begeleiders van een grote groep fietsers waarna hij deze fietsers als dank allemaal voorbij en uit het wiel reed. De benen waren ondertussen opgewarmd en gewend aan het klimwerk. Er volgde nu een lange afdaling , met af en toe nog een korte klim , richting Vise . Beneden aan de Richelle trokken we langs de Maas verder zuidwaarts . Er volgde nu een passage door de luikse voorstadjes. Een grijze en grauwe omgeving . Enkele kilometers verder sloegen we linksaf en stonden we aan de voet van de gevreesde Bois de la dame. Onze oudste fietser vond deze klim toch nog net iets te makkelijk en nam de afslag naar de nog steilere Rue Tesny ! De andere 5 zwoegden , vloekten en klauterden zich een weg naar boven. Boven kwamen alle zes weer samen en ging het verder richting Aubel. De zwaarste hindernis van de dag lag weliswaar achter ons maar wie dacht dat het nu makkelijk werd kwam bedrogen uit. Het hele traject ging het op en af. Steeds weer werd de groep op de beklimmingen een beetje uit elkaar geslagen en boven weer verzameld. Onze nederbelg , die een combinatie is van Jerommeke en Schwarzenegger , voelde zich duidelijk niet in zijn sas . Hij besloot om via een andere route solo zijn weg te vervolgen. De overigen trokken over veelal bekende wegen door de voerstreek naar Aubel waar de pauze was voorzien. Tijdens de koffie werd het vervolg van de route doorgenomen. ,Er moest nog even de loper naar Gieveld genomen worden maar daarna liep het grotendeels over vlakke wegen. Degenen die een nog beetje kruit in de benen hadden verzorgden afwisselend het tempo. Nog even over de Stoepert en dan in gestrekte draf terug naar de stal. Uiteindelijk bereikten we , na 120 km en ruim 1200 hoogtemeters , met een redelijk homogeen kwintet de thuishaven en hadden de dolomietenmannen een stevige training kunnen afwerken.

Het alsmaar voortdurende mooie voorjaarsweer had vandaag weer vele fietsers uit hun kot gelokt. Er waren 6 vertegenwoordigers van de groep oude glorie. Voor een ritje over de Meinweg waren er ook 6 kandidaten. Probleem was echter dat niemand de juiste route in beeld had. Maar gelukkig kwam op het laatste moment navigator Eric om de hoek gedraaid. Even de garmin laden , en we konden op pad. Er was weinig wind te bespeuren en de temperatuur was ideaal. Het begin was een beetje via andere paden dan we gewend zijn. Langs Makado, door Spaubeek , richting Schinnen. Na wat geslinger door dorpjes bereikten we in een aangenaam tempo een steeds mooier wordende omgeving. Vooral het grensgebied in de omgeving Etzenrade leverde mooie plaatjes op. Zo trokken we bijna geruisloos Duitsland binnen. In Gangelt reden we tweemaal een stadttor onderdoor. Eric raadpleegde voortdurend zijn garmin en bepaalde de route. Maar verrek….weer een stadttor ? Het bleek dat we een rondje gereden hadden en weer terug waren in Gangelt. Er moest even contact gezocht worden met Harie Garmin himself maar Eric leidde ons toch weer naar de juiste route. Vanaf hier ging het door verscheidene duitse grensdorpjes. Het asfalt was van duitse grundlichkeit en liep lekker vlot. Iedereen deed een stukje kopwerk en af en toe was het even opletten om tijdig de juiste afslag t e pakken. We passeerden weer Nattebosch en in Effeld kon je de eerste blikken opvangen van het prachtige Meinweg gebied. We trokken weer over de grens en sloegen meteen rechtsaf naar ons reisdoel. Vanaf hier stijgt de weg een paar procenten omhoog. Door een schitterende omgeving van bossages en kabbelende beekjes. We gingen op bezoek bij de Maharisha en via een klein stukje onverhard bereikten we het koffieterras. Dit terras ligt schitterend verscholen in de bossen aan de rand van een waterplas. De kuchen zijn er groot maar niet zo lekker en de tasse kaffee is ruim bemeten. Na de pauze moesten we dwars door een boerderij. Door de poort , over de binnenplaats , en weer door de poort naar buiten. Een unieke passage. We reden weer door een stukje Duitsland en via een ommetje kwamen we weer in het Meinweg gebied. Vanaf hier was het echt kilometers lang heerlijk fietsen. Over een weg met rood asfalt , zonder autoverkeer , lichtjes dalend door de bossen . Dan even door Herkenbosch en weer over rustig gelegen veldwegen ,kilometers lang tot in Odilienberg. In een stevig tempo trokken we door verstappenland. Iedereen deed een bijdrage aan het kopwerk. De laatste kilometers waren op bekend terrein . Uiteindelijk was de reis een klein beetje langer uitgevallen dan bedoeld maar iedereen was voldaan na 125 kilometers in een gemiddelde van ongeveer 29.

De weergoden blijven ons maar verwennen met schitterend zomerweer in de lente. Opnieuw een stralende ochtend met heerlijke temperaturen. Er stond een pittig ritje op het programma. Eerst een vlakke aanloop via België tot in Vise, maar vanaf daar geen meter vlak meer tot in Aubel. Zo trokken we een zestal op weg om de oversteek van de Maas te maken. De kompanen Jos en Peter S. namen de eerste kilometers over de dijk langs de Maas het kopwerk voor hun rekening. Er stond een kalm windje die voor een klein duwtje in de rug zorgde. Na enkele kilometers meldde zich het volgende duo op kop. Eric en gastrijder Roger voerden ons tussen Veldwezelt en Kanne langs het kanaal . Het laatste gedeelte langs het kanaal leidden ons John en Jo tot in Vise. Vanaf hier was het gedaan met freewheelen en moest er geklommen worden. De eerste beklimmingen werden in een rustig tempo gezamenlijk afgewerkt. Vanaf Blegny kwamen er echter enkele scheurtjes in het collectief. Het was duidelijk dat sommigen niet in hun normale doen waren en het tempo moest voortdurend aangepast worden. Blijkbaar was de warmte in de benen geslagen. Hoewel de langere klimmen reeds achter ons lagen bleef het toch nog voortdurend op en af gaan. Het lukte toch om gezamenlijk de koffiepauze in Aubel te bereiken. Op het terras aldaar waren we getuige van een onwelwording van een dame. Ze trok helemaal wit weg en moest liggend verzorgd worden. De ambulance was snel ter plekke en de verplegers namen de behandeling over. Gelukkig bleek het mee te vallen en hoefde de dame niet vervoerd te worden naar het hospitaal. Na de pauze wachtte ons nog zo.n 40 km. De wind was inmiddels wat toegenomen en blies vanuit noordoost. Vanaf Hagelstein nam John het commando en voerde ons in een lint over de Planck. Onderweg kwamen ons de deelnemers tegemoet van Limburg mooiste. Af en toe zorgden de vooroverbuigende dames voor de nodige afleiding bij enkelen. Het leek wel of de tegenwind steeds harder ging blazen en er waren dan ook weinig vrijwilligers bereid om uw verslaggever af te lossen. We konden ook weer gebruik maken van het gedeelte tussen Bunde en Elsloo . Hier viel de groep nog even uit elkaar maar iedereen was vlak bij huis en kon in zijn eigen tempo het laatste stukje afmaken. Ondanks het matige tempo in de heuvelzone viel het gemiddelde van 28,5 toch nog mee.

Het was vanochtend weer even wennen aan de frisse temperatuur. De laatste weken werden we verwend met prima fietsweer , maar vandaag was het maar een schamele 8 graden aan het vertrek. Toch was de opkomst ruim. Een stuk of 6-7 mannen van de oude glorie en 8 fietsers voor een ritje over Germany. Zeer verrassend was het weerzien met Herman. Na een jarenlange time-out heeft hij gelukkig weer zijn fiets opgedoken . Er zit wel nog een beetje veel gewicht in de weg , maar wij zullen wel zorgen dat dat snel verdwijnt. De eerste kilometers stonden in het teken van snel opwarmen. Het was even zoeken naar de juiste balans tussen een beetje doorrijden en de groep gesloten houden. Gelukkig lagen er in het begin enkele kleine heuveltjes die voor opwarming zorgden. Via Schinnen en Merkelbeek passeerden we plaatsen waar we normaalgesproken niet zo vaak komen. Er waaide een klein briesje in ons voordeel. Via Schinveld en Brunssum kwamen we op duits grondgebied. Soms kris kras door kleine plaatsen , dan weer over lange veldwegen. Af en toe werd er op het laatste moment een weg ingeslagen. Dit leverde soms gevaarlijke manoeuvres op , maar gelukkig ging alles goed. Ondertussen was het tempo behoorlijk gezakt en de temperatuur was nauwelijks gestegen. John besloot een einde te maken aan het gelantefanter en zette zich op kop van de groep. Zo voerde hij kilometers lang de groep aan in een behoorlijk tempo , maar iedereen kon volgen. In een lint trokken we door de bundesrepubliek. Ondertussen begon bij sommigen het verlangen naar koffie de kop op te steken. Eerst probeerden we bij een luxe hotel. Niks. Toen bij onze vertrouwde ouderwetse stube. Ook niks. Toen werd er doorgereden naar Nattebosch. Weer geen koffie. Ondertussen waren we weer op nederlandse wegen en al ruim over de helft. We fietsten over overwegend landelijk gelegen wegen en daar zijn meestal weinig horecazaken. Pas tussen Susteren en Nieuwstadt vonden we een mooi terras. De vrouwelijke bediende moest nog even uit bed gehaald worden maar uiteindelijk zat iedereen aan de koffie en de vlaai. Na de pauze restte ons nog maar een kort vervolg naar huis. Door het land van Swentibold waar de zon zich ook nog even toonde. Beter laat dan nooit. Zo bereikten we weer gezamenlijk de finish inclusief debutant Herman die het soms toch wel behoorlijke tempo goed had kunnen volgen.

Slechts drie renners kwamen opdagen. We hebben toen in overleg gekozen voor een andere route via Aubel . Ongeveer 90 km gedeeltelijk met drie en de tweede helft met twee. Houtworm, Peter S. en Jo.

Het was vandaag een stralende bevrijdingsochtend. Schitterend fietsweer ! De animo voor een gezellig clubritje was dan ook gelukkig bij meerdere leden aanwezig. Er kwamen vandaag 13 fietsers de startlijst tekenen. Zes mannen vertrokken richting Val-Dieu. De overige zeven gingen op weg naar het hoogste punt van Nederland. Er was wel niemand die de exacte route kon uittekenen , maar dat zien we dan wel,weer. De eerste kilometers werden geleid door het duo Peet en Jo. Ze probeerden de vaart er een klein beetje in te houden maar konden toch nog wat keuvelen. De gesprekken gingen voornamelijk over cultuur , politiek , en boeken. Af en toe had de Peet ook nog oog voor wat er naast de weg allemaal te zien was en hij brak daarbij bijna zijn nek. Zo passeerden we weer de bekende gehuchten rond Nuth. Langs de manege , door Swier richting Voerendaal. Nieuwe kandidaten voor het kopmanschap meldden zich van voren. We fietsten Door de schitterende omgeving van kasteel Terworm. In Welten moesten we weer enkele keren een drukke weg oversteken en steeds zoeken naar het juiste fietspad. Zo kwamen we beneden aan de korte mar venijnige klim naar de Diligence. Hier trok de Houtworm al zijn registers open en liet de gehele groep ter plaatse. Nog even langs het Roda stadion en een stukje door Kerkrade en dan over de grens naar Duitsland. Ab hier sprecht man deutsch. Leider war die geschwindigkeit ein bissjen weit zu zuchen. Keine hatte nog lust um mal flink durch zu ziehen. Zo ging es ganz ruhig durch die deutsche grenzplatzen. Es war ab en zu ein bisjen zuchen nach die gute strasse doch wir waren nog immer af die richtige route. Es war eine sehr schone umgebung mit prachtige vergezichten. Mal ab , mal runter. Wij waren ganz kurz beim drielandereck aber keine wuste die richtige abslag. Gluklich wuste Jos Heuts de weg. Er leidde uns durch sehr slechte strassen mit ganz viel koelen, aber wir erreichten schlieslich das dreilanderpunkt. Van hier reden we verder over belgisch grondgebied. De weg van Gemmenich naar Sippenaeken is een genot om te fietsen. Mooi asfalt , mooie uitzichten en vooral bergaf. Al snel bereikten we Sippenaeken waar de koffie gepland was op een prachtig terras. Terwijl we heerlijk genoten van de zon veerde de Houtworm plotseling op. Een bekende buurman was aan t toeren met de auto en kwam hier ook even pauzeren. Verdere sappige details kan ik helaas hier niet publiceren. John besloot ” nog even” de Camerig te doen. De anderen mochten zich aan het wiel zetten van onze vertrouwde brommer Jos Heuts. Zo bereikten we weer snel Nederland . In gestrekte draf leidde Jos ons door het limburgse heuvelland. De grootste hindernissen lagen achter ons en de terugweg was goed te doen. Via Wittem en Valkenburg. In een strak tempo maar iedereen kon goed volgen. Nog even door het drukke toeristenstadje en omhoog over de Stoepert als laatste kuitenbijter . In het zog van Jos vlogen de laatste kilometers snel voorbij. Ondanks het getreuzel in het middenstuk bereikten we toch nog met een aanvaardbaar gemiddelde de thuishaven.

OP STAP MET DE GENTLEMEN
Koningsdag 2018 had zo zijn sporen nagelaten bij uw verslaggever. In licht beschonken toestand meldde ik mij aan het vertrekpunt. De planning was een ronde door de voer met een paar stevige klimpartijen. Maar , de heer zij geprezen , er kwam niemand van mijn vaste fietsmaten opdagen. Iedereen was op vakantie. Maar gelukkig waren de mannen van de oude glorie wel in het land . Er waren 6 renners voor een rondje Zolder. Gelukkig mocht ik meerijden en vertrokken we met zevenen onder een bewolkte hemel. De wind was zw en dus moest er meteen stevig gewerkt worden. Tijdens de eerste kilometers op belgisch grondgebied loopt de weg ter hoogte van de Salamander lichtjes omhoog. Dave had nog niet de goede vorm te pakken en besloot vanaf hier solo verder te fietsen. Vlak voor As pikte onze buitenlandse collega Peter S. aan. Dus waren we weer met zeven. Zo trokken we in een lekker tempo verder over de Vlaamse wegen. Iedereen kwam op zijn beurt wel eens aan de kop rijden. In een afwisselend decor van groene bossages , glooiende heidegebieden ,en karakteristieke dorpjes , maalde iedereen ontspannen de pedalen rond. In de buurt van Zonhoven besloot Giel af te slaan ,dus waren we nog met 6. Via een heerlijk bollend fietspad door een magnifieke omgeving kwamen we al snel in de buurt van het keerpunt. Nog even een paar kilometers betonbaan richting Zolder. Jan was op de hoogte van een wegafsluiting bij het circuit en dus besloten we wijselijk om vandaag het circuit maar te mijden. Zo draaiden we linksaf het lange jaagpad op langs het kanaal. De wind kwam nu meer van opzij en was stevig. Er werd al snel in een waaierformatie gereden. Om de beurt even met de neus in wind. Na enkele kilometers draait het jaagpad iets meer naar het oosten en begon het steeds makkelijker te lopen. Iedereen kon het behoorlijke tempo goed,volgen. Hardrijders werden meteen tot de orde geroepen. Bij Diepenbeek was er koffie gepland en dus moest er even een afslag binnendoor genomen worden. In het drukke sportcentrum aldaar namen we zoals gewoonlijk twee consumpties. Tijdens laatste gedeelte van de rit kregen we steeds meer assistentie van Jan de wind. Al,snel bereikten we het minder mooie industriegebied .in de omgeving van Bilzen. Maar daarna volgden er weer mooie passages door bosrijke dreven . Ter hoogte van Zutendaal rook Peter zijn thuishaven en nam afscheid van de groep. Nog even over een “tricky” fietspad langs Rekem en via Maasmechelen richting grens. Gied en Marcel namen nog even een smakelijke pint bij de Ponderosa en gedrieën staken we de Maas over naar het eindpunt. Achteraf zag ik dat het gemiddelde zelfs iets hoger was dan enkele weken geleden dezelfde rit met de andere groep !!

Het waren vandaag unieke weersomstandigheden voor aprilse begrippen. Volop zon, temperatuur 24 graden en slechts een zuchtje wind. De opkomst is eigenlijk voorspelbaar. Het zijn elke week vrijwel dezelfde leden die zich melden . En dat terwijl er heel sociaal gereden wordt. Jammer ! We vertrokken ook nu weer met een zestal bekenden. Er moest even overleg gepleegd worden hoe we de werkzaamheden tussen Geulle en Elsloo konden omzeilen. Uiteindelijk kozen we voor de route via Geverik Ulestraten , en dan de bekende paaltjesweg. De Houtworm en Jo deden de eerste kilometers het kopwerk . Onder deze weersomstandigheden was het echt genieten. We waren dan ook al snel op de bewuste paaltjesweg. Hier pikten we nog een eenzame steindenaar op die de gehele route meegereden heeft. Iedereen kwam zo af en toe een stukje windhappen. In een rustig tempo gleden we langs Vij erdal , langs de molen , en langs mooie bloesemplaatjes. In eisden was de grensovergang afgesloten en moesten we even omrijden. Dat was zeker geen straf. Via een betonbaan met prachtige vergezichten kwamen we weer op,de juiste route. Er moest even halt gehouden worden om een notoire plasser zijn werk te laten doen. Na een paar gevatte opmerkingen konden we weer verder. Enkele kilometers verder doemde de eerste serieuze hindernis van de dag op. De klim naar Ulvend. Op deze tweetrapsklim werd de groep even flink doorelkaar geschud. Een voor een bereikten we de top. De lichtgewichten waren duidelijk in het voordeel. Nadat iedereen weer op adem was gekomen konden we weer verder. Omlaag naar Teuven en op,naar de volgende klim. Het bovenste bos. Het leek alsof de kaarten geschud waren en er werd ” en group” naar boven gereden. Lekker rustig. We lieten het prachtige kasteel Beusdael links liggen en via een paar kleine kuitenbijters sloegen we linksaf weer terug naar het vaderland. Op weg naar de gevreesde Camerig. Aan de voet van deze reus ging het linksaf en behalve enkele rasklimmers was iedereen opgelucht. Nog een paar kleine heuveltjes en dan is er koffie. Op het terras in Mechelen was het heerlijk vertoeven in de warme lentezon. De Houtworm moest zich nog voorbereiden op een zuipfeest en besloot solo de Eiserbosweg op te knallen. Nadat iedereen weer was uitverteld vertrokken we op weg naar Wittem. In Wittem rechtsaf en weer werd er in een rustig tempo gezamenlijk naar boven gereden. We lieten Trintelen ook links liggen en gingen op zoek naar de laatste klim van de dag. Eerst moesten we nog een kort maar steil klimmetje doen. Jos trok zijn ketting eraf en er moest even gewacht worden. Op de Cantarel moest er nog even op tanden gebeten worden. Nadat de groep weer compleet was fietsten we bij de molen rechtsaf. Boven op de Karstraat werden we door een verkeersregelaar halt gehouden. Even dachten we koers te kunnen zien maar het bleek een colonne vrachtauto,s te zijn. Dan maar verder en enkele honderden meters verder naar beneden door het veld. Er moest weer wat geïmproviseerd worden over de route maar uiteindelijk kwamen we weer boven in Klimmen. Niemand had blijkbaar nog trek om een beetje door te rijden. Zo ging het in een gematigd tempo langs de watertoren via Oensel en Geverik weer terug naar Stein. John was onderweg nog ergens afgeslagen en ging solo nog enkele kilometers erbij nemen.