Er stond vandaag een echte klassieker op het programma. Vise- Aubel . Degenen die al wat langer deel uitmaken van tc Stein weten wat dat betekent. Niet een echt loodzware rit , maar toch een pittige opgave. De eerste 35 kilometers gaan over vlakke wegen. Dan volgt er vanaf Vise een gedeelte met alleen maar op en af tot in Aubel. De terugreis vanaf Hagelstein loopt dan weer redelijk makkelijk . September liet zich meteen van zijn beste kant zien en zorgde voor een heerlijke zonnige ochtend. We vertrokken met een kalm briesje in de rug. Eric en Jos en Roger waren in den beginne de spoorzoekers van een klein peloton. Slechts 5 mannen aan het vertrek. Het was opnieuw een genot om te fietsen. Zo verdwenen de eerste kilometers door de maasvallei al snel onder de wielen. We bereikten Maastricht en vanaf hier was het aan John en Jo om het kopwerk te verzorgen. Via de kasseien in Eisden kwamen we op belgisch grondgebied. Nog even de de Maas oversteken en weer terug om dan uit te komen aan de voet van de eerste klim , de Richelle. Halverwege deze klim zagen we plots een fietser in onze clubkledij ! Het was onze Jan. Terwijl wij Jan vriendelijk begroetten kregen wij op onze kloten omdat we kennelijk niet de juiste route gevolgd hadden. En bedankt! Maar we zijn de beroerdste niet en namen Jan op sleeptouw. Hier en daar werd het tempo iets aangepast en waar nodig werd even halt gehouden. Zo kon er bergop ook nog wat stomme kal verkocht worden. Na de oversteek van de grote weg naar Battice maakte Eric plots een noodstop. Een aanrijding met een wesp leverde hem een pijnlijke steek op. Ondertussen was de wind iets sterker geworden en blies nu ook nog recht in de snufferd. Nog even over de klim vlakbij Val-Dieu en dan snel naar de koffie in Aubel. Het was heerlijk vertoeven in de septemberzon en Jan vertelde weer volop uit zijn rijke arsenaal aan wielerverhalen. Voor de nodige afwisseling besloten we om de terugreis via de Planck te nemen. Er stond weliswaar wind op de kop maar de licht dalende lijn maakt het lekker lopend. Via de glooiende slingerwegen , door kerkdorpen , kleine heuveltjes op en af kwamen we uiteindelijk in Margraten weer tot rust. Er werd nog even doorgetrokken tot Sibbe maar vanaf hier werd het tempo lamgelegd. Zo kon iedereen weer op adem komen . Vanaf Bunde stond er de laatste 10 kilometer nog een stevige wind tegen. Op het laatste stuk wilde een of andere onverlaat nog even vechten met de beer maar moest dat uiteindelijk toch bekopen . ( grijns ) . Uiteindelijk bereikten we met een gemiddelde van ongeveer 28 en nog wat weer ons thuis. Mooi ritje , mooi tempo , mooi weer ….wat wil je nog meer !

Er stond voor vandaag de Veolia toer op het programma. Wie niet beter weet, zou denken ; ooh gezellig ! Zodoende stonden er weer zo n beetje dezelfde mannen als gewoonlijk aan het vertrek. 6 stuks om precies te zijn. Onderweg pikte ook Fred nog zijn karretje aan . De eerste kilometers liepen , onder aanvoering van Eric en Roger , als een zonnetje. Heerlijk rustig peddelen in een aangenaam tempo . Het weer was ook van welhaast perfecte makelij en droeg ook bij aan de jubelstemming in het peloton. Flierefluitend trokken we door de dorpjes , over glooiende dreven en langs prachtige vergezichten. Niets aan het handje , heerlijk toch ! Tussen Valkenburg en Wittem vond John het toch iets te aangenaam , zette zich op,kop , en voerde de snelheid iets op. Zo fietsten we nog steeds probleemloos door het toeristische Mechelen. Totdat we rechtsaf sloegen richting Schweiberg. Vanaf hier veranderden de hartslag , de ademhaling en de benen. John deed op kop zijn best om de groep bij elkaar te houden. Het lukte hem inderdaad . Boven was iedereen nog aan boord maar de helft zat al zijn max. Snel naar beneden om meteen aan het volgende monster te beginnen ; de gevreesde Camerig. Ik hoorde minstens drie keer de uitspraak ‘ wat unne k..berg ‘ iedereen zocht zijn eigen cadans en worstelde zich in eigen tempo naar boven. Boven was het weer verzamelen en meteen na de afdaling bij Vaalsbroek rechtsaf. Hoppa, weer omhoog ! Een kort steil stuk , even een stukje vlak en daarna weer omhoog naar de grenspost . Een korte afdaling en meteen daarna weer klimmen naar het drielandenpunt . Zo hadden we in 15 km al 4 beklimmingen afgewerkt. Gelukkig was er koffiepauze in Holset. Onder een stralende zon, op een mooi terras , in het limburgse heuvelland en een bediening met een hooghollands accent. Na de rustpauze moesten we even over een onverhard paadje en plots waren we in Duitsland. Ook hier moest er weer geklommen worden naar Orsbach. Via Bocholtz namen we , over een landweg met schitterende uitzichten , de duik naar Eys . En jawel hoor , weer naar boven richting Trintelen. Vanaf de pauze had Jos Heuts zich weer op gezet en hield het tempo zoals gewoonlijk weer strak. De moeilijkste hindernissen lagen nu achter ons . Nog even een paar korte kuitenbijters in Klimmen en Hulsberg overwinnen en dan in gestrekte draf verder. Wie even de benen stilheid zat meteen op een gaatje . Gelukkig liepen de laatste kilometers in dalende lijn en zo bereikten we toch al snel weer ons vertrekpunt. We hadden in 90 km meer dan 1100 hm overwonnen. Onderweg viel het op dat de drie oudste mannen de beste indruk bergop gaven ! Ook een pluim voor Roger ! Volgende week gaan we weer over vlakke wegen.

Het was voor velen een opluchting dat de extreme hitte van de voorbije dagen plaats gemaakt had voor een aangename fietstemperatuur. Het was dan ook druk aan het vertrek. Liefst 7 mannen gingen op pad met de groep oude glorie . Van de A groep waren er eveneens 7 guerilleros aan de start. Onderweg sloot vaste gast Fred nog aan en even verder pikte ook Raymond aan. De eerste kilometers bepaalden Eric en John het tempo. De snelheid was aangenaam en iedereen zat op,zijn gemak in de wielen. Ideaal om een stel vakantiebenen weer wakker te schudden . De route liep weer door de bekende kleine nederzettingen rondom Nuth. We passeerden karakteristieke boerenhoeves met typische speklagen van mergel in de gevels verwerkt. Na de passage door Helle gingen we niet zoals gewoonlijk rechtsaf maar linksaf. Even door Voerendaal om daarna richting Winthagen te gaan. Er volgde nu een prachtig stukje. Een lichtjes stijgende klim door de velden en de passage door het schilderachtige Winthagen. Boven in Colmont moest John een kleine reparatie uitvoeren en stelde Eric ondertussen het humeur van een plaatselijke bewoner op de proef. We trokken verder Door het limburgse heuvelland en via Eys kwamen we weer beneden in Wittem. Het tempo was nog steeds voor iedereen goed te volgen en Raymond leidde ons door Mechelen en Epen. We lieten de Camerig links liggen en trokken na enkele schermutselingen in het peloton via Kuttingen België binnen. Met rechts het prachtige kasteel,Beusdael moest er stevig geklommen worden naar het bovenstebos, . Omlaag naar Teuven en dan weer omhoog over de lange loper naar de Planck. Het tempo was kalm en iedereen kon volgen. Via het Veursbos doken we naar beneden om daarna weer te klimmen naar Crindael. We maakten weliswaar veel hoogtemeTters maar het waren allemaal mooie lopers met schitterende panorama,s waardoor het ook bergop aangenaam fietsen was. In Ulvend pakten we nu eens de afdaling en zo kwamen we al ras in de buurt van koffiepauze. John paste voor de koffie en ging solo verder. In Moelingen namen we plaats op de binnenplaats van een prachtige boerderij . Het was er zo aangenaam vertoeven s dat de animo om weer te vertrekken ver te zoeken was. Meteen na de pauze was het gedaan met de rust. Er moest meteen geklommen worden in Mesch en menigeen zat nog met de koffiepauze in de benen en vloekte zich naar boven. Nog even door kleine paadjes op en af om dan weer op,bekende wegen te komen. Jos Heuts zette zich op kop en zette de cruise controle op standje ‘ brommer ‘ . De anderen zaten op,een lint en in sneltreinvaart trokken we door Bruisterbosch , vlogen door Honthem , en in een vloek en een zucht bereikten we Bemelen. Even een andere afslag als gewoonlijk en verder naar Meerssen. Via Bunde weer over de bekende wegen tussen Maas en kanaal. Raymond had ook nog wat reserves en deed ook nog een stevige beurt op kop. Zo werd het gemiddelde na een rustig begin toch nog wat opgehaald . Voldaan bereikten we weer het steinse grondgebied. Het was een mooie rit van 100 km met veel klimwerk (1000hm) maar voor iedereen goed te doen.

De langste rit van het jaar, Chaudfontainer Radmarathon,  staat inmiddels al een jaar of 5 op het programma maar is helaas pas 1 keer in volle lengte uitgereden. Jan C noemt dit daarom de Spookrit, in zijn beleving was de rit nog nooit gereden. Hij was zelf echter erbij die keer dat hij gereden was maar heeft toen blijkbaar zo diep in zijn reserves moeten tasten dat zijn geheugen deze rit maar negeert.

Ondanks de vakantie tijd en wederom een snikhete zaterdag besloten toch een man of 5 om zich als B groep op weg te brengen en er hadden zich 6 personen gemeld voor de genoemde Marathon. Een reguliere Peet ging niet mee vanwege vakantie, een andere reguliere Peet ging niet mee vanwege het profiel en lengte dus daarom ging onze derde minder reguliere Peet maar weer eens mee. Vanwege de hitte werd besloten om de geplande 140km in te korten tot ongeveer 120 en ook werd besloten de meeste hoogte meters te schrappen, daarnaast werden de cotes op de route zoveel mogelijk in de schaduw gekozen.

Via Paaltjesweg naar Dahlem (waar de wegwerkzaamheden gereed waren) reden 4 man gemoedelijk via de 5km lange klim naar Mortier achter Jos P en Roger aan maar daarna ontstond de eerste route twijfel. Jos H wist raad en wis ons de kortste weg te wijzen. Bij Jos betekend normaal gesproken de kortste weg niet altijd de vlakste weg en ook dit keer was dat zo maar de steile meters gingen dit keer gelukkig bergaf.

Via Soiron naar Nessonveaux in het Vesdre dal, normaal gesproken draaien we hier richting Banneux maar dit keer dus richting Chaudfontaine. Eerst nog een stop bij de Carwash want Jos P had zijn bidons al leeg, daarna vond Peet C dat het gemiddelde wat laag was en zette zich op kop met een gangetje net onder de 40.  Nadat we Chaudfontaine hadden doorkruist en minimaal een 15 tal Cotes van verschillende categorieën links (en rechts) hadden laten liggen trakteerde Eric de groep op de Cote de la Casmatrie welke zich met 7 haarspeldbochten naar boven kronkelt. Daarna weer onder leiding van Jos H verder maar die had niet begrepen dat de meesten behoorlijk snakten naar verfrissing en versnapering waardoor het nog behoorlijk lang duurde voordat we toevallig aan de linkerkant van de weg een patisserie tegenkwamen. Iedereen tankte na lang in de rij te hebben gestaan behoorlijk veel bij en vulde de bidons.

Via een lang fietspad tussen Richelle en Visé reden we terug naar de paaltjes weg en naar huis. En ondanks dat vrijwel iedereen total loss was, met name van de hitte, bleek de eeuwige roep van de Slingerberg bij John toch sterker dan de wil om uit te rusten.

Na 127km met een gemiddelde van boven de 27 kwam de rest thuis.

Er stonden 14 renners aan de start zaterdagochtend 21 juli, 8 stuks oude glorie waarvan 1 gastrijder, tevens voormalig lid Giel B. Peter S. zag af van de wekelijkse internationale autorit en wachtte de Bokkerijders onderweg op.

Voor de hernoemde rit Herman Senden Celebration tour (voorheen Memorial tour) stonden 5 clubleden, Jo C., Jos P. Eric P. P. de Houtw. Jos H. en gastrijder Fred C. klaar voor een tocht waar vroeger geschiedenis was geschreven. Met op het eind beklimmingen als de Camerig, Eyserbosweg en Fromberg stond een en ander op het programma. Met een rustig tempo via de Peulkesweag ging de route langs Moelingen naar de eerste beklimming van de dag, Rue de Mons.

Na deze korte klim kregen we de 2-traps (of 3 of 4 traps) berg de cote de Mortroux-Wadeleux voor de kiezen, het sein voor P. de Houtw. om der van tussen te gaan. De lengte van de beklimming had hij toch net wat anders ingeschat, iets wat hem sedert de historische beklimming van de Rue Tesny in 2016 niet meer was overkomen. Halverwege de klim stond hij aan de kant van de weg te wachten en dat kostte hem een PR op zijn toch al rijk gevulde erelijst.

Onderweg was besloten om vanwege de hoge temperaturen de hoogtemeters te beperken maar daar had Jos H. een andere idee bij. Nadat we her en der van de vaste route waren afgeweken zette Jos zich op de kop van het veld en omdat we rotsvast overtuigd zijn van zijn terreinkennis volgde we zijn spoor. “Hier kun je ook langs” en “zo kom je op hetzelfde uit”en nog meerdere van dat soort misleidende uitspraken betekende dat we half koers al meer als 400 HM extra hadden gereden. De pauzeplaats was even voorbij Sippenaken bij het mooie wielerterras van Le soigneur.

Na wat Radlers en andere verfrissingen werd er met de toepasselijke schuttingtaal de wekelijkse gebeurtenissen besproken. Na de pauze besloten we de gevreesde cols niet links maar in dit geval rechts te laten liggen en reden we de kortste weg via Valkenburg terug.   Op de stoeperd probeerde P. de Houtw. nog van zijn pijn in de benen af te komen door met een groot verzet omhoog te versnellen. Of het geholpen heeft zijn we nog niet achter gekomen.

De 2 veteranen van de dag, Fred en Jos H. lostte zich het laatste deel van de tocht af om er een respectabel gemiddelde van te maken. De pupillen, om in voetbaltermen te blijven, volgde hun spoor.

Een mooie rit van ca. 105 km en een gemiddelde snelheid van 28,7 km/h en 1000+ HM

En weer was het een stralende zonnige ochtend…..het gaat maar door. Zomer 2018 ! Vandaag stond er een rit genaamd ” fantasy dream” op het programma. Waar deze naam vandaan komt is me echter een raadsel. In feite is het gewoon recht naar HC en terug. We gingen op pad met 8 rijders vanuit Stein. In Beek sloot Raymond nog aan en wie goed geteld heeft komt dan uit op negen. De Houtworm was na een lange afwezegheid ook weer eens van de partij en dat wilde hij ook even laten weten. Hij zette zich op kop en trok er behoorlijk hard aan. Zo vielen er in Genhout al wat gaten in de groep. Oude glorie rijder Jan was ook mee en moest op de kleine heuvels rond Nuth meermaals flink aan de bak om het tempo te kunnen volgen. De vaart zat er behoorlijk in. Even voorbij Swier wilde een dame in tegemoetkomende richting linksaf slaan , terwijl onze groep naderde. Iedereen moest flink in de remmen maar het liep goed af. Jan moest even zijn zinnen zien te verzetten want hij was afgelopen week al eens als ooggetuige betrokken geweest bij een dodelijk ongeval met een fietser . De wind zorgde voortdurend voor een steuntje in de rug en zodoende werd het tempo stevig onderhouden. Tot aan Schin op geul bleef het een beetje op en af gaan zonder echte zware beklimmingen. Op de grote weg richting Wittem reden er plots twee Jossen op kop. De wind blies nog steeds in de kont en de twee Jossen maakten dankbaar gebruik van zoveel ondersteuning en hielden de vaart er goed in. Vanaf de gulperberg is het een beetje glooiend en slingerend over smalle wegen en weer moest er even getemporiseerd worden. Zo hobbelden we verder over slecht asfalt tussen Teuven en Hombourg waar onze collega s van de groep Schepers ons tegemoet kwamen. Vanaf Hombourg begint de weg langzaamaan te stijgen. Over een kilometer of 3 a 4 loopt het eerst vals plat met op het einde nog een behoorlijke klim als toetje. Boven was de groep,dan ook even uit elkaar geslagen en moest er weer verzameld worden. Het zwaarste gedeelte van de rit lag nu achter ons en dat betekent meestal nieuwe kopmannen….De route verloopt vanaf hier kilometers lang in dalende lijn en de ketting kon nu rechts rechts gelegd worden. Bij de passage van de gevallenen uit de 2e wereldoorlog schoot er een vreemde gedachte door mijn hoofd. Wij rijden hier volle bak voorbij terwijl eigenlijk een pas op de plaats als eerbied aan deze dapperen niet zou misstaan. Maar zo gaat het nu eenmaal. Voorbij Hagelstein slaan we rechtsaf. Nog steeds in dalende lijn en nog steeds in volle vitesse. Door de dorpjes in de voerstreek met zoveel snelheid blijft wel goed opletten. Eenmaal beneden in Moelingen is er tijd voor koffie. Op,een mooie binnenplaats van een monumentale boerderij. De zon scheen volop en iedereen koos voor een plekje in de schaduw. De Houtworm moest naar zijn wekelijkse feest en reed solo naar huis. Meteen na de pauze moest er vanwege een wegomlegging even gecrosst worden. De terugweg verliep via de bekende weg door het mooie landschap . Langs Rijckholt ,door Gronsveld en weer langs de molen om Maastricht heen. De wind stond nu op de kop maar daar hebben we een oplossing voor. Jos Heuts zette zich met zijn imposante gestalte aan de leiding en maalde de kilometers gestaag weg . Ondanks de hitte en de wind werd het tempo goed onderhouden. Na zo n slordige 100 km bereikten we weer het steinse grondgebied en bleef het gemiddelde net onder de 30 km steken. Mooie rit !

Op,de dag nadat de rode duivels Neymar en consorten uit de wereldbeker hadden gekukeld stond er een rit gepland die gedeeltelijk door het feestelijke belgie zou voeren. Opnieuw stond de zon hoog aan de hemel en er fluisterde een kalm briesje uit het noordoosten. Peter S moest nog even overtuigd worden maar uiteindelijk gingen we met zevenen op pad. Ter hoogte van Geulle sloot gastrijder Fred aan om de gehele rit mee te fietsen. Door de kalme rugwind verliepen de eerste kilometers redelijk makkelijk. Jo en Eric verzorgden het tempo moeiteloos. Routeplanner Eric had wat afkortingen ingevoerd om zodoende de afstand enigszins te beperken. We fietsten over bekende stroken door de maasdorpen Itteren en Borgharen. Vervolgens ging het vlotjes door onze limburgse hoofdstad richting Eisden. Nog steeds rolde het asfalt redelijk makkelijk onder de wielen door en al snel bereikten we la Belgique. Deze keer ging het gelukkig een stuk sneller door het centrum van Vise. Nog even een stukje langs de Maas en dan slingerend omhoog op de Richelle. Het klimtempo was voor iedereen goed te volgen en groepsgewijs bereikten we de top. Vanaf hier volgde een route over wegen met wat meer snelverkeer. Soms over onbekend terrein en soms over wegen die wel bekend leken te zijn. De omgeving was een afwisseling van drukke wegen door doodse nederzettingen in de Walen , en soms mooie vergezichten in het heuvella dschap. We bereikten een bochtige afdaling die eeuwig lang leek te duren. Beneden was er maar een conclusie ; dit moeten we ook weer omhoog fietsen ! Na een passage over een druk kruispunt kwam inderdaad de bevestiging : we draaiden linksaf de Cote de Foret op. Het is echter zeker geen straf om deze mooie beklimming te doen. Licht stijgend slingert het asfalt door het landschap . Iedereen zocht zich in zijn eigen tempo een weg naar de top. Ondertussen was de temperatuur toch al redelijk opgelopen en ook de wind had een tandje bijgestoken. We gingen verder over waalse wegen met waals asfalt ; hobbelen en stuiteren en gaten en reten ontwijken.. Soms dalend , maar meestal klimmend. Vlak voor Battice was de koffiepauze voorzien. De ” Caffè Bresilien” en de “coupe Neymar” waren er in de aanbieding. Nadat iedereen weer was bijgetankt trokken we verder. We moesten nog even over een omleiding waar het het wegdek was uitgeroepen tot allerslechtste asfalt van geheel België. Maar gelukkig gingen de wegen vanaf hier voornamelijk in dalende lijn. Via alweer slecht asfalt bereikten we al snel Dalhem. Maar we misten Jos Heuts. Er werd gewacht en John reed terug. Jos was lek gereden en werd weer opgepikt. Een drietal was echter al doorgereden. Niet zo mooi mannen ! Even later pikte Jo een doorn op met zijn achterband en moest er weer gerepareerd worden. Er werd telefonisch contact gelegd met de drie deserteurs die zouden wachten bij Withuis. Maar bij Withuis niemand te zien. Zo reden we met vijven terug tegen de wind die toch wel behoorlijk in kracht was toegenomen. De hitte en de kilometers hadden bij sommigen toch wel hun tol geëist en het tempo moest aangepast worden. Zo reden we gezamenlijk in een rustig tempo noordwaarts. Uiteindelijk bereikten na zo,n slordige 120 km en 1000 hm weer het steinse grondgebied.

Vandaag geen zuideuropese weersomstandigheden ! Voor de verandering kregen we vandaag een typisch hollands zomerdagje. Een frisse ochtend en een bewolkte hemel . De lange mouwen en beenstukken konden weer uit de kast. We gingen met zes op weg voor een rondje over CLERMONT. We misten John aan het vertrek maar even later sloot hij alsnog aan. Ook hadden we twee gastrijders opgepikt die de gehele route meegereden hebben. Zo waren we plots met negen. Op de dijk langs de belgische zijde van de Maas viel het op dat 1 persoon twee verschillende sokken had aangetrokken. Een alleenwonende die zichzelf moet kleden blijft een moeilijk verhaal. Er stond een kalm windje uit noordelijke richting . Zodoende liep het gesmeerd naar het zuiden. De Houtworm en Eric namen de eerste kilometers de groep op sleeptouw. Vanaf Smeermaas leidde het duo Jo en Jos ons over het eeuwig lange fietspad langs het kanaal richting Kanne. Vanaf Kanne gaat het een klein beetje op en af wat toch wel wat voor meer variatie zorgt. Zo bereikten we de voet van de makkelijke kant van de Halembaye. Zeven reden er rustig naar boven en twee iets sneller. Vanaf de top is het een soort van vrije val naar beneden met snelheden tot wel 60 km . Even voor Vise moesten we ons over drukke verkeerswegen tussen de auto s een weg zoeken naar Vise. Eenmaal in Vise werd het nog straffer. Midden door het centrum waar de auto s bumper aan bumper stonden. Slalommend en openslaande deuren ontwijkend ging het in een slakkegangetje . Buiten het centrum kon er eindelijk weer gefietst worden en klommen we , na een ingelaste plaspauze , weer rustig verder richting Dalhem. Vanaf hier gaat het over een traject van zo n 15 km vals plat omhoog. Het tempo was voor eenieder goed te volgen. Vanaf de paters van Val-Dieu nam John de kop . De snelheid ging iets omhoog en de weg idemdito. Er moest even stevig doorgehaald worden. Ter hoogte van de rechtslinks combinatie werd Jan weer opgepikt en het tempo weer aangepast. Bij Clermont had niemand goesting om over de kasseien te rijden en werd er voortijdig een afslag naar links genomen. Via een kleine omweg door een mooie omgeving kwamen we achter de kasseien weer op de route om vervolgens de laatste stijging Te nemen. Op de grote weg naar Henry Chapelle werden de troepen weer verzameld. Deze weg is overigens niet bepaald een pretje om te fietsen. Het verkeer raast er met grote snelheid langs. Hierna volgt de lange afdaling naar Hombourg. Vlak voor Teuven is het asfalt sinds de eerste wereldoorlog niet meer gerepareerd en moet het stuur stevig in de knuisten worden gehouden. Vliegensvlug door Teuven en meteen daarna de beloning: koffie ! Na de koffie besloot John om nog even over de Loorberg en de Camerig te cruisen. Zo trokken we na de pauze met zeven verder .Er stond een behoorlijke tegenwind. Maar gelukkig hadden de dolomietenmannen de laatste dagen hun huiswerk goed gedaan en was hun vormcurve duidelijk gestegen. Zo konden ze het meeste kopwerk voor hun rekening nemen. De thuisreis was vrijwel gelijk aan die van vorige week. Via Gulpen, Wijlre , richting Valkenburg. Nog even over de Stoepert dan in voornamelijk dalende lijn tot in Geverik. Siekendaal , scharberg , Stein. Volgende week zullen enkele tc steiners zich gaan wagen aan de uitdaging van de Dolomietemarathon. Veel succes !

Op deze zaterdag 16 juni stond er een rit op de planning met enkele stevige kuitenbijters in het verschiet. De hoofdmoot van deze toerdoordevoer was de Bois de la dame . Met enkele minuten vertraging vertrokken we met 6 dapperen . In verband met de nieuwe privacywetgeving kan ik helaas de namen van de deelnemers niet meer publiceren. Ik kan wel zeggen dat er 1 witte fiets was , 5 zwarten waaronder 2 giants , een S-works en nog wat ander spul. Het vertrek was een beetje rommelig maar ter hoogte van Elsloo was er toch sprake van enige formatie. De eerste kilometers liepen zoals zo vaak tussen kanaal en maas in zuidelijke richting. De sfeer in de groep was gemoedelijk en het tempo evenzo. Vanaf Bunde werd het kopwerk overgenomen door twee neven , beide op een zwarte Giant , en samen bijna 120 jaar oud. Meer persoonsgegevens mag ik helaas niet prijsgeven. Zo trokken we in een lekker tempo , rustig keuvelend , langs Maastricht richting Eisden. Vanaf de grens begint dan de weg langzaam omhoog te lopen. Er werd een groep gepasseerd waarvan de deelnemers een minimale bmi score moeten halen om mee te mogen fietsen. Onder aan de beklimming naar la Heydt had de man op de zwarte giant kettingproblemen. Iedereen reed gewoon verder en liet de arme stumper aan zijn lot over. Boven moest er dan ook lang gewacht worden. Maar gelukkig had de onfortuinlijke assistentie gekregen van de begeleiders van een grote groep fietsers waarna hij deze fietsers als dank allemaal voorbij en uit het wiel reed. De benen waren ondertussen opgewarmd en gewend aan het klimwerk. Er volgde nu een lange afdaling , met af en toe nog een korte klim , richting Vise . Beneden aan de Richelle trokken we langs de Maas verder zuidwaarts . Er volgde nu een passage door de luikse voorstadjes. Een grijze en grauwe omgeving . Enkele kilometers verder sloegen we linksaf en stonden we aan de voet van de gevreesde Bois de la dame. Onze oudste fietser vond deze klim toch nog net iets te makkelijk en nam de afslag naar de nog steilere Rue Tesny ! De andere 5 zwoegden , vloekten en klauterden zich een weg naar boven. Boven kwamen alle zes weer samen en ging het verder richting Aubel. De zwaarste hindernis van de dag lag weliswaar achter ons maar wie dacht dat het nu makkelijk werd kwam bedrogen uit. Het hele traject ging het op en af. Steeds weer werd de groep op de beklimmingen een beetje uit elkaar geslagen en boven weer verzameld. Onze nederbelg , die een combinatie is van Jerommeke en Schwarzenegger , voelde zich duidelijk niet in zijn sas . Hij besloot om via een andere route solo zijn weg te vervolgen. De overigen trokken over veelal bekende wegen door de voerstreek naar Aubel waar de pauze was voorzien. Tijdens de koffie werd het vervolg van de route doorgenomen. ,Er moest nog even de loper naar Gieveld genomen worden maar daarna liep het grotendeels over vlakke wegen. Degenen die een nog beetje kruit in de benen hadden verzorgden afwisselend het tempo. Nog even over de Stoepert en dan in gestrekte draf terug naar de stal. Uiteindelijk bereikten we , na 120 km en ruim 1200 hoogtemeters , met een redelijk homogeen kwintet de thuishaven en hadden de dolomietenmannen een stevige training kunnen afwerken.

Het alsmaar voortdurende mooie voorjaarsweer had vandaag weer vele fietsers uit hun kot gelokt. Er waren 6 vertegenwoordigers van de groep oude glorie. Voor een ritje over de Meinweg waren er ook 6 kandidaten. Probleem was echter dat niemand de juiste route in beeld had. Maar gelukkig kwam op het laatste moment navigator Eric om de hoek gedraaid. Even de garmin laden , en we konden op pad. Er was weinig wind te bespeuren en de temperatuur was ideaal. Het begin was een beetje via andere paden dan we gewend zijn. Langs Makado, door Spaubeek , richting Schinnen. Na wat geslinger door dorpjes bereikten we in een aangenaam tempo een steeds mooier wordende omgeving. Vooral het grensgebied in de omgeving Etzenrade leverde mooie plaatjes op. Zo trokken we bijna geruisloos Duitsland binnen. In Gangelt reden we tweemaal een stadttor onderdoor. Eric raadpleegde voortdurend zijn garmin en bepaalde de route. Maar verrek….weer een stadttor ? Het bleek dat we een rondje gereden hadden en weer terug waren in Gangelt. Er moest even contact gezocht worden met Harie Garmin himself maar Eric leidde ons toch weer naar de juiste route. Vanaf hier ging het door verscheidene duitse grensdorpjes. Het asfalt was van duitse grundlichkeit en liep lekker vlot. Iedereen deed een stukje kopwerk en af en toe was het even opletten om tijdig de juiste afslag t e pakken. We passeerden weer Nattebosch en in Effeld kon je de eerste blikken opvangen van het prachtige Meinweg gebied. We trokken weer over de grens en sloegen meteen rechtsaf naar ons reisdoel. Vanaf hier stijgt de weg een paar procenten omhoog. Door een schitterende omgeving van bossages en kabbelende beekjes. We gingen op bezoek bij de Maharisha en via een klein stukje onverhard bereikten we het koffieterras. Dit terras ligt schitterend verscholen in de bossen aan de rand van een waterplas. De kuchen zijn er groot maar niet zo lekker en de tasse kaffee is ruim bemeten. Na de pauze moesten we dwars door een boerderij. Door de poort , over de binnenplaats , en weer door de poort naar buiten. Een unieke passage. We reden weer door een stukje Duitsland en via een ommetje kwamen we weer in het Meinweg gebied. Vanaf hier was het echt kilometers lang heerlijk fietsen. Over een weg met rood asfalt , zonder autoverkeer , lichtjes dalend door de bossen . Dan even door Herkenbosch en weer over rustig gelegen veldwegen ,kilometers lang tot in Odilienberg. In een stevig tempo trokken we door verstappenland. Iedereen deed een bijdrage aan het kopwerk. De laatste kilometers waren op bekend terrein . Uiteindelijk was de reis een klein beetje langer uitgevallen dan bedoeld maar iedereen was voldaan na 125 kilometers in een gemiddelde van ongeveer 29.