Schitterende omstandigheden voor de maand Maart zorgden voor een opkomst van 4 B mannen en 7 A mannen. De A mannen gingen op weg naar onze lokale Strada Bianco.  De rit stond iets later in het jaar gepland dan voorgaande jaren en met deze weersomstandigheden is het dan een hele mooi parcours.

Ondnks zijn prestaties op de fietskoprolkampioenschappen afgelopen week was Stephan gelukkig ook weer van de partij

Peet en Eric namen de eerste 12km voor hun rekening waarna John het van Eric overnam en samen met Peet tot Mesch op een gemoedelijk tempo doorreed. Eenmaal bij de Cote de Schoppemerheide aangekomen werden de mannen van de big boys gescheiden, de big boys hadden duidelijk meer moeite om boven te komen en onbekend maakt onderschat dus diegene wat halverwege de klim erachter kwamen dat het zwaarste nog moest komen hadden nog wat meer moeite. Daarna via mooie wegen door Ulvend en Schey naar Terlinden waar Peter S. afscheid nam van de groep omdat hij niet wilde klimmen.  De rest van de groep vervolgde de weg met een lange nieuwe afdaling en vroeg zich af waar Peter dan dacht dan we gingen klimmen.

In Wijlre was het zover, op de Dikkebuiksweg, weer zo een klim die niet bij iedereen in het systeem zit,  vielen weer grote gaten door onderschatting van de lengte en hellingsgraad.

Gelukkig was direct daarna pauze bij de Bernardushoeve in de zon op het overvolle terras. En nadat iedereen op krachten was gekomen reden we weer via ongebruikelijke wegen langs de Golfbaan en door Helle terug. Raymond zorgde nog voor een extra pauze met een klapband en daarna naar huis.

Vlak voor Stein werd de groep nog in drieën geslpitst: personen die in Beek wonen, Personen die in Stein wonen en Personen die graag de Slingerberg oprijden en nagenoeg gelijk met de B groep waren we terug in Stein.

Als gevolg van meerdere afzeggingen is er een beperkte opkomst voor het rondje Piringen classic. Voor het A-team staan 5 kloeke strijders aan de start, voor de Joie de vivre groep 2 oudgediende, 1 neo-prof en 1 ninja warrior.

Wat na de eerste meters gelijk opviel is dat de weerstations het niet zo nauw nemen met de voorspellingen. Een schril contrast van een graad of 10 met de dag ervoor.

Omdat ze allebei niet bekend staan als excellente navigators nemen Peet de Houtworm en Jos de eerste 10 kilometers voor hun rekening, De autoweg-brug naar Kotem en de moerdijk vanaf de Ponderosa langs de Maas is nog wel te doen maar vanaf Sappie wordt het toch te moeilijk. Tijd voor overname van Johnny B en Roger, beide uitgerust met een exclusieve Garmin Edge 1030 tdi double plus, waardoor er niks meer kon mis gaan. Waarschijnlijk is in België de kiloprijs van het oud-ijzer behoorlijk gestegen want in de buurt van NederBilzen hadden dieven de gehele brug over het Albert kanaal gejat. Naast het feit dat het not-done is om een hele brug ongevraagd mee te nemen waren ook de kopmannen met de dure apparatuur het spoor opeens bijster. Na kilometers omzwervingen en diepgaande gesprekken met buurtbewoners kwamen we toch op een zeker moment voorbij het naambordje Piringen. In de verte verscheen een kerktoren aan de horizon en waar we in het begin nog twijfelden of het de Notre Dame was bleek het toch de kerktoren van Tongeren te zijn. Na een kort oponthoud in de winkelstraat van Tongeren besloten we de grote weg te volgen die uiteindelijk uitmond op het beruchte zondagrondje vanaf de dikke Stein. Omdat de voormalige kroeg van Johnny de boxer (niet te verwarren met clublid Johnny B) op het traject van de ontvreemde brug ligt besloten we te schaften in het gerestaureerde klooster van Alde Biezen. Het klooster was omgetoverd in een prachtig restaurant annex lunchroom. Na een half uur begon het ons op te vallen dat de bediening nog niet helemaal was aangepast aan de omvang en de hoeveelheid van de verschillende zalen, alles bij elkaar geteld waren dat 1 bedienden.

Gelukkig had Jos de laatste nieuwe App van Rita Corita op zijn GSM geïnstalleerd zodat de serveerster het opviel dat er in zaal één enkele personen zaten die ook graag een lekker kopje koffie hadden gehad.

Tijdens de koffie en een lekker stuk afslankvlaaj werd er gezellig gekeuveld over onder andere allerlei valpartijen en hoe die te voorkomen.

Terug onderweg besloten we dezelfde weg terug te rijden als we waren gekomen. Stephan constateerde dat er iets met zijn snelspanner van zijn voorwiel niet in orde was en hij probeerde dat zoals een gediplomeerde rijwielhersteller dat betaamd te corrigeren echter vergat hij van te voren af te stappen. Tenminste dat dachten wij…… maar met een dubbele axel en een triple Rietberger ging hij in één sierlijke beweging na een perfecte landing en groette het publiek met een trotse kreet. We hebben hem uitgelegd dat je bepaalde sporten niet met elkaar moet verwisselen en dat je wielrennen nu eenmaal niet kunt vergelijken met turnen of kunstschaatsen. Hij erkende dat hij zich in een onbewust moment had laten gaan en besloot de laatste 30 km niet met de fiets te voltooien en het thuisfront te verwittigen om hem te komen ophalen. De lichamelijke schade viel afgezien van wat schrammen en kneuzingen gelukkig mee.

John voerde de snelheid de laatste kilometers langs het kanaal nog behoorlijk op maar omdat niet iedereen elke dag kan gaan trainen en sommigen pas enkele ritjes in 2019 hadden gedaan werden de laatste kilometers onder het mom van “samen uit, samen thuis” uitgevoerd.dit is dan ook voor 80% gelukt.

Na 107 km met een snelheid van ca, 27 km/h bereikte 4 van de 5 man de finish in Stein. Geen slechte score dacht ik zo….

De,ouverture van het seizoen 2019 was op een zonnige maar frisse winterdag in februari. De weersvoorspellingen spraken van een vleugje lente maar op de fiets voelt dat toch wel,effe anders. Het was Jos die de omstandigheden niet goed had ingeschat en nog een paar handschoenen kreeg aangereikt . We gingen op pad met een achttal voor een ritje over de 3 sluizen. De eerste kilometers moesten we de route even aanpassen ivm een brug die geen brug meer is. Al,snel,bleek dat wind vandaag uit de noordoosthoek blies. Het was dan ook flink aanpoten voor de mannen op de voorste posities. Jos en Peter S. namen de eerste stroken voor hun rekening. Iedereen zocht een beschut plekje om uit de koude wind te blijven. Zo trokken we via de maasdorpjes parallel aan de Maas in noordelijke richting. Sommigen hadden hun benen nog niet op orde en hielden zich wijselijk in de groep. De mannen met wel,al wat trainingskilometers in de benen deden beurtelings het kopwerk. Vooral langs de grote maasplassen blies de de koude wind flink op de snufferd en was het flink doorstampen geblazen. In Maasbracht was het even zoeken naar de juiste richting . Net voor Linne draaiden we linksaf en kregen zodoende al wat minder last van de wind. Volgens de verkeersborden was de brug waar wij overheen wilden afgesloten tot 22 maart .” Zal wel vanwege de carnavalsoptocht zijn ” redeneerde een goochemerd. Gelukkig konden we toch de oversteek maken . Na drie sluizen gepasseerd te hebben draaiden we langzaam wat meer in westelijke richting . Nog even doortrappen naar Thorn om vanaf daar overwegend in zuidelijke richting te fietsen. De benen voelden nu wat aangenamer en de temperatuur deed hetzelfde. Stefan moest even een sanitaire stop uitvoeren en kon dankzij een pincet nog net zijn waterpistool vinden. Ondertussen fietsten we op belgisch grondgebied. Hoewel iedereen dit rondje al meermaals heeft gereden werd er toch meermaals een verkeerde weg ingeslagen. Ook door ondergetekende . Iedereen smachtte naar een lekkere bak koffie bij de sjeive dorpel. Maar door het foutrijden bleken we plots al,voorbij onze koffie te zijn. Ik heb het nog even nagekeken en we bleken op ongeveer 200mtr van de sjeive dorpel fout te zijn gereden. Dan maar doorrijden naar Heppeneert. HIer werden we helaas nergens binnengelaten vanwege enkele ongelovigen in de groep. We gingen verder over de maasdijk richting zuiden. Bij de Wissen werd halt gehouden voor koffie. Stefan was al iets eerder afgeslagen en John besloot ook om verder te rijden. De overigen min 1 namen plaats in de zon . Na twee koffie en een boel, stomme kal konden we verder .Al snel bereikten we het veerpont. We namen de oversteek naar Nederland en raffelden de laatste kilometers langs de Ur af naar Stein. Ongeveer 80 vlakke kilometers in mooie maar frisse omstandigheden.
Outlook voor Android downloaden<aka.ms/ghei36>

Het is ondertussen alweer 20 oktober en de herfst doet van zich spreken. Het was voor iedereen dan ook weer effe wennen aan de weersomstandigheden. Een schamele 4 graden en daarbij ook nog behoorlijk mistig. Er moest nog even een paar handschoenen geregeld worden en toen konden we vertrekken voor een ritje door de Voer. De eerste kilometers trokken we door het gebied tussen Maas en kanaal in zuidelijke richting. De Houtworm en Eric namen de kop. Je zou bijna jaloers worden op de kopmannen om ook op temperatuur te komen. Iedereen goed ingepakt , trapten we als 6 schimmen door de grijze en vochtige massa. Jan de wind had een rustdag genomen . De zon scheen wel , maar helaas niet waar wij reden. Zo bleven we kilometers lang onder een deken van mist door het maasdal fietsen. De Houtworm bleef het gehele stuk tot aan Eisden op kop en werd zo geregeld voorzien van een andere buurman. Door de aanhoudende mist bleef de temperatuur gedurende lange tijd steken op 4 a 5 graden. Net voor de grens met België sloegen we linksaf en begon langzaamaan de weg een beetje te stijgen. Na wat oponthoud door wegwerkzaamheden en een trekker kwamen we op een mooi fietspad door de velden. Jos Heuts had zich op,kop gezet en voerde de groep door het gebied waar ooit de taalstrijd heerste. De hoogtemeters gleden onder de wielen door en het tempo was strak. Niemand die nog klaagde over kou….Zo bleef de weg kilometers lang langzaam stijgen. Soms even iets naar beneden maar voornamelijk oplopende wegen. Door de mist was je soms de oriëntatie even kwijt en kon je niet altijd zien hoe lang en hoe steil de weg was. Dit leverde uw verslaggever een flinke chasse patat op. Eenmaal de top bereikt kwam de beloning. De zon ! Richting Hagelstein trokken we onder de stralende zon verder. Afdalen naar Remersdael , langs moeder de gans , en dan weer omhoog naar de Planck. Een paar kilometers verder was er koffie. Weer was uw verslaggever lijdend voorwerp en werd zelfs beticht van een band met een feeder te hebben. Na de pauze zette zich Jos Heuts weer op kop en leidde de groep door het heuvelland. Even dacht ik in een koers van een stel gesjeesde wannabees terecht te zijn gekomen. In een razende vaart slingerden we door de dorpjes. Alles en iedereen ontwijkend ging het in sneltreinvaart linksaf en rechtsaf. En Jos bleef maar doorstampen. Voordat je het wist was het maasdal weer bereikt. Ook hier hield Jos de vaart erin en de teller kwam niet beneden de 38. Iedereen was onder de indruk van zoveel macht. Zodoende waren we weer snel in het steinse. Volgende week staat de laatste clubrit op het programma .

Over het meest besproken onderwerp hoeven we het dus niet meer te hebben. In 2018 is het altijd mooi weer. Klaar ! Desondanks viel,de opkomst een beetje tegen. Slechts 3 mannen van de oude glorie groep. Gelukkig sloten op de valreep nog enkele fanaten aan bij de snellere mannen. Zodoende trokken we met zessen op pad . De rit zou gaan langs de lourdesgrot en ik had wat extra munten op zak gestoken om een kaarsje te branden. De eerste kilometers bepaalden de neven Jos en Jo het tempo . Eerst langs de Maas , dan langs de Zuidwillemsvaart , altijd langs het water. Ter hoogte van Lanaken werden we opgewacht door twee blauwhemden. Peter S. en de Houtworm sloten ook nog aan en zo waren we weer met 8. Het lange stuk langs het water richting Kanne was voor rekening van Raymond en Eric. De wind blies hier toch wat steviger op de kop . Vanaf Kanne werd er gekozen voor een iets andere route dan gewoonlijk. De route voerde door een achterafweggetje door bossages . Niet geschikt om stevig door te trekken maar wel mooi. Uiteindelijk kwamen we aan de voet van de Halembaye weer op de grote baan. Even langs de rotonde en dan rechtsaf. Vanaf hier lijkt het of je een prachtig schilderij binnenfietst. Glooiende velden , met grazende koeien , verlicht door een stralende herfstzon. Glijdend over smalle slingerpaadjes , met op de achtergrond een prachtig decor van een rijkgekleurd palet van herfstbladeren. Langs een lieflijk kabbelend beekje met de oversteek van een sierlijk bruggetje. Schitterend stukje ! Na deze passage kwamen we weer in de bewoonde wereld en was het goed opletten om de juiste route te volgen. Jos Heuts zette zich op kop en voerde ons door de smalle straten. Het tempo ging merkbaar omhoog en de weg ook af en toe. Via wat geslinger bereikten we de klim langs de lourdesgrot. Het tempo was pittig en de groep spatte uit elkaar. Geen tijd om een kaarsje te branden…… Vanaf de top even naar beneden om daarna nog een stevig stukje bergop als toetje. Boven even de benen stilhouden , verzamelen , en weer gezamenlijk en vrolijk verder. Zoals gewoonlijk hield Jos er behoorlijk de vaart in. Over de kenmerkende belgische betonbanen trokken we richting Alden Biezen. Hier moest er vanwege wat wegwerkzaamheden even gecrosst worden. Ondertussen hadden we toch al wat kilometers in de benen en moest er soms stevig doorgekacheld worden . Geen echte beklimmingen , maar ook niet helemaal vlak. Nog even twee keer een grote baan oversteken en dan is er koffie. We namen plaats tussen de kermisattracties en nuttigden zoals gewoonlijk twee consumpties. Het laatste gedeelte van de rit voerde ons over dezelfde wegen als vorige week. De temperatuur was ondertussen opgelopen tot 25plus. Het was heerlijk fietsen in het zog van Jos . OOk Raymond droeg zijn steentje bij en loste Jos af en toe af. We bereikten het woongebied van onze nederbelg en namen afscheid van Peter S. Omlaag over die duivelse berg en dan de oversteek naar het land van de kiezelfeesten. Raymond nam de laatste kilometers voor zijn rekening en deed dat op de autowegbrug in een hels tempo tegen de wind. Enigszins uit elkaar gevallen kwamen we weer op nederlands grondgebied. Het was weer een mooi ritje in prachtige omstandigheden , soms in een pittig tempo , maar in de wielen goed te doen.

En weer was er de zon….Het kan niet op deze zomer ! Het was dan ook behoorlijk, druk bij het vertrekpunt. Het vaste kliekje van de snelle groep was ook present. Aangevuld met een tweetal twijfelaars die soms met de snelle mannen en soms met de oude glorie meerijden. Misschien toch eens nadenken over een overgangsklasse….We vertrokken in totaal met 8 stuks waaronder 1 halfdronken exemplaar. Via Elsloo naar Geverik, waar Raymond ook nog aanpikte, en vervolgens omlaag naar Meerssen. Dan de doorsteek naar de bekende paaltjesweg. Er waaide een kalm briesje uit het zuiden. Iedereen kwam op zijn beurt eens even aan de leiding fietsen en zo trokken we in een mooi tempo om Maastricht heen. Na een uurtje doortrappen bereikten we de belgische grens om vanaf daar richting Vise te gaan. De passage door Vise zorgt iedere keer weer voor de nodige commentaren over de route . Soms kan het gewoon even niet anders en moet men het nodige oponthoud en het drukke verkeer maar voor lief nemen. Eenmaal Vise verlaten begint de lange doorgaande wegnaar Tongeren. Het eerste gedeelte loopt een aantal kilometers vals plat omhoog. Iedereen kon het tempo van kopman Raymond volgen en gezamenlijk namen we de duik naar Bassenge. Hier nam Jos het commando over en hij leidde ons kilometers lang in een strak tempo richting Tongeren. Vlak voor Tongeren bereikten we het keerpunt van de rit en kregen we op de terugweg een beetje hulp van de wind. Wind mee en dalende wegen en dus nieuwe kopmannen . Ook nu kwam iedereen zo af en toe zijn neus in de wind steken en zo kon er een goed tempo worden onderhouden. Er lagen geen noemenswaardige klimmen op het parcours en het tempo was strak. Voor onze halfdronken klimgeit een dodelijke combinatie. Hij moest noodgedwongen de groep laten gaan waarna John hem opwachtte om getweeen naar de koffie te fietsen. Op het terras was het weer heerlijk vertoeven in de zon. Niet iedereen had evenveel trek om weer te vertrekken. Het laatste gedeelte van de rit voerde ons weer over bekende wegen in de omgeving van Zutendaal. Mooie stroken door rustige wijken , soms door bossen , in een goed tempo. Nog even goed opletten in de gevaarlijke afdaling van de Duivelsberg en dan richting Boorsem. Na de oversteek van de Maas bereikten we weer ons vertrekpunt. Het was een redelijk makkelijke route , en ondanks het gemiddelde van 30 plus had iedereen goed kunnen volgen .

Zo langzaamaan nadert het einde van het seizoen . Waar sommigen nog beschikken over een aanvaardbare vorm , hebben anderen al,gekozen voor de stand- by modus. De weergoden zijn duidelijk nog in hun allerbeste stemming. Ze trakteerden ons nogmaals met een zonovergoten ochtend . Het was weliswaar fris maar de temperatuur zou snel gaan oplopen. Er meldden zich 7 vertrekkers aan de start . Meteen na het vertrek nestelden zich de twee Peetten aan de kop. Onze twee lichtgewichten voerden kilometers lang de groep over bekende wegen door de heimathzone. Het tempo was sociaal en iedereen kon zo genieten van een mooie herfstochtend. In Bemelen wachtte de eerste beproeving. De Bemelerberg werd in een redelijk tempo beklommen en enkelen moesten nog even hun kuiten wakker schudden. Wie nu een afdaling verwachtte kwam bedrogen uit. Vanaf hier bleef de weg voortdurend stijgen. Eerst de korte maar venijnige keunestraat , dan vals plat naar Honthem en vervolgens lichtjes stijgend naar Banholt. De twee Peetten hielden het tempo strak maar volgbaar. Vanaf Banholt namen we de duik naar Mheer om vanaf daar weer te klimmen naar Ulvend. De hoogtemeters liepen snel op maar de schitterende omgeving in combinatie met het mooie weer deed de pijn in de benen vergeten. Via de spectaculaire afdaling van de schilberg bereikten we de voet van de Loorberg. Iedereen zocht zijn eigen cadans en een voor een bereikten we de top. Ondertussen hadden we al behoorlijk wat klimkilometers in de benen maar de zwaarste beproeving moest nog genomen worden . De Camerig. In de eerste meters werd er nog wat slap geouwehoerd maar al snel veranderde dit in luchthappen. Peet de Houtworm had beneden in Epen afscheid genomen van de groep maar bedacht zich plotseling dat hij niet zonder ons kon. Halverwege de klim kwam hij plotseling als een schicht voorbij gevlogen . We hebben hem niet meer gezien daarna maar het schijnt dat hij na een korte reanimatie solo naar huis is gefietst. Ook John bleek niet te temmen en waar de groep koos voor de korte weg naar Holsetkoffie nam John nog een ommetje over Gemmenich en het dielandenpunt. Op het terras in Holset troffen we nog enkele dorpsgenoten die ook genoten van de late septemberzon. Ondertussen hadden we al meer dan 700 hoogtemeters in de benen maar na de pauze wachtten nog enkele kuitenbijters. Eerst moest de vrij onbekende Schutsbergweg genomen worden. Via de top van de Kruisberg is het dalen naar Eijs om vervolgens weer te klimmen naar Trintelen. Even wilden een paar onbekenden ons inpakken maar onze kopmannen hebben ze vervolgens terug op aarde gezet. Eindelijk waren de moeilijkste hindernissen overwonnen en restten ons nog voornamelijk dalende wegen . Nog even op,de tanden bijten in Klimmen en de verzuring vergeten in Hulsberg. Gelukkig hadden we nog mannen aan boord met kilometers in de benen die ons weer in gestrekte draf huiswaarts leidden. Het was een zware (meer dan 1000 hm )maar mooie rit in een goed tempo , prima weer en prettig gezelschap . Wat wil je nog meer……

Er stond vandaag een echte klassieker op het programma. Vise- Aubel . Degenen die al wat langer deel uitmaken van tc Stein weten wat dat betekent. Niet een echt loodzware rit , maar toch een pittige opgave. De eerste 35 kilometers gaan over vlakke wegen. Dan volgt er vanaf Vise een gedeelte met alleen maar op en af tot in Aubel. De terugreis vanaf Hagelstein loopt dan weer redelijk makkelijk . September liet zich meteen van zijn beste kant zien en zorgde voor een heerlijke zonnige ochtend. We vertrokken met een kalm briesje in de rug. Eric en Jos en Roger waren in den beginne de spoorzoekers van een klein peloton. Slechts 5 mannen aan het vertrek. Het was opnieuw een genot om te fietsen. Zo verdwenen de eerste kilometers door de maasvallei al snel onder de wielen. We bereikten Maastricht en vanaf hier was het aan John en Jo om het kopwerk te verzorgen. Via de kasseien in Eisden kwamen we op belgisch grondgebied. Nog even de de Maas oversteken en weer terug om dan uit te komen aan de voet van de eerste klim , de Richelle. Halverwege deze klim zagen we plots een fietser in onze clubkledij ! Het was onze Jan. Terwijl wij Jan vriendelijk begroetten kregen wij op onze kloten omdat we kennelijk niet de juiste route gevolgd hadden. En bedankt! Maar we zijn de beroerdste niet en namen Jan op sleeptouw. Hier en daar werd het tempo iets aangepast en waar nodig werd even halt gehouden. Zo kon er bergop ook nog wat stomme kal verkocht worden. Na de oversteek van de grote weg naar Battice maakte Eric plots een noodstop. Een aanrijding met een wesp leverde hem een pijnlijke steek op. Ondertussen was de wind iets sterker geworden en blies nu ook nog recht in de snufferd. Nog even over de klim vlakbij Val-Dieu en dan snel naar de koffie in Aubel. Het was heerlijk vertoeven in de septemberzon en Jan vertelde weer volop uit zijn rijke arsenaal aan wielerverhalen. Voor de nodige afwisseling besloten we om de terugreis via de Planck te nemen. Er stond weliswaar wind op de kop maar de licht dalende lijn maakt het lekker lopend. Via de glooiende slingerwegen , door kerkdorpen , kleine heuveltjes op en af kwamen we uiteindelijk in Margraten weer tot rust. Er werd nog even doorgetrokken tot Sibbe maar vanaf hier werd het tempo lamgelegd. Zo kon iedereen weer op adem komen . Vanaf Bunde stond er de laatste 10 kilometer nog een stevige wind tegen. Op het laatste stuk wilde een of andere onverlaat nog even vechten met de beer maar moest dat uiteindelijk toch bekopen . ( grijns ) . Uiteindelijk bereikten we met een gemiddelde van ongeveer 28 en nog wat weer ons thuis. Mooi ritje , mooi tempo , mooi weer ….wat wil je nog meer !

Er stond voor vandaag de Veolia toer op het programma. Wie niet beter weet, zou denken ; ooh gezellig ! Zodoende stonden er weer zo n beetje dezelfde mannen als gewoonlijk aan het vertrek. 6 stuks om precies te zijn. Onderweg pikte ook Fred nog zijn karretje aan . De eerste kilometers liepen , onder aanvoering van Eric en Roger , als een zonnetje. Heerlijk rustig peddelen in een aangenaam tempo . Het weer was ook van welhaast perfecte makelij en droeg ook bij aan de jubelstemming in het peloton. Flierefluitend trokken we door de dorpjes , over glooiende dreven en langs prachtige vergezichten. Niets aan het handje , heerlijk toch ! Tussen Valkenburg en Wittem vond John het toch iets te aangenaam , zette zich op,kop , en voerde de snelheid iets op. Zo fietsten we nog steeds probleemloos door het toeristische Mechelen. Totdat we rechtsaf sloegen richting Schweiberg. Vanaf hier veranderden de hartslag , de ademhaling en de benen. John deed op kop zijn best om de groep bij elkaar te houden. Het lukte hem inderdaad . Boven was iedereen nog aan boord maar de helft zat al zijn max. Snel naar beneden om meteen aan het volgende monster te beginnen ; de gevreesde Camerig. Ik hoorde minstens drie keer de uitspraak ‘ wat unne k..berg ‘ iedereen zocht zijn eigen cadans en worstelde zich in eigen tempo naar boven. Boven was het weer verzamelen en meteen na de afdaling bij Vaalsbroek rechtsaf. Hoppa, weer omhoog ! Een kort steil stuk , even een stukje vlak en daarna weer omhoog naar de grenspost . Een korte afdaling en meteen daarna weer klimmen naar het drielandenpunt . Zo hadden we in 15 km al 4 beklimmingen afgewerkt. Gelukkig was er koffiepauze in Holset. Onder een stralende zon, op een mooi terras , in het limburgse heuvelland en een bediening met een hooghollands accent. Na de rustpauze moesten we even over een onverhard paadje en plots waren we in Duitsland. Ook hier moest er weer geklommen worden naar Orsbach. Via Bocholtz namen we , over een landweg met schitterende uitzichten , de duik naar Eys . En jawel hoor , weer naar boven richting Trintelen. Vanaf de pauze had Jos Heuts zich weer op gezet en hield het tempo zoals gewoonlijk weer strak. De moeilijkste hindernissen lagen nu achter ons . Nog even een paar korte kuitenbijters in Klimmen en Hulsberg overwinnen en dan in gestrekte draf verder. Wie even de benen stilheid zat meteen op een gaatje . Gelukkig liepen de laatste kilometers in dalende lijn en zo bereikten we toch al snel weer ons vertrekpunt. We hadden in 90 km meer dan 1100 hm overwonnen. Onderweg viel het op dat de drie oudste mannen de beste indruk bergop gaven ! Ook een pluim voor Roger ! Volgende week gaan we weer over vlakke wegen.