Op deze heerlijke fietsdag stond er een rit over Ulvend op het programma. Maar het is tevens de dag van de toertocht van de AGR. Om de drukte van deze duizenden fietsers te vermijden werd besloten om vandaag het rondje over Zolder af te werken. We vertrokken met 5 leden om zo,n slordige 100 km te fietsen. De eerste kilometers zette Eric zich op kop en trapte er lustig op los. Onze nederbelg Peter , kwam ons ter hoogte van de Salamander tegemoet en pikte aan. Op datzelfde moment had Jan een probleem met zijn fiets. De communicatie geraakte echter niet tot aan de voorste linies en zodoende moest er even ingehouden worden om Jan weer te laten aansluiten. Zo trokken we met zessen weer verder. We passeerden ook de onheilsplek van de val van Jos. Niemand had echter de behoefte om even hierbij stil te staan en een minuut stilte in te lassen. Het was voortdurend opletten om de goede afslag niet te missen. Navigator Jan hield ons op de goede weg. Af en toe was het asfalt , of wat daar voor doorgaat , van matige kwaliteit. Maar ter hoogte van Zonhoven werden we verrast door een fietspad met heerlijk lopend zwart glad asfalt. Kilometers lang genieten van zoevende bandjes in een schitterende omgeving. Vennen die glinsterden in de voorjaarszon , verscholen in een lieflijk glooiend heidelandschap. Zo schotenng de kilometers snel onder de wielen door en kwamen we in de omgeving van ons reisdoel. Op het circuit van Zolder was er wedstrijd en was het behoorlijk druk. Bij de ingang van het circuit was er plots een wegafsluiting. Er was geen omleiding en dus moesten we rechtsomkeer maken. Jan was ons even uit het oog verloren en pakte een verkeerde afslag. Er werd een amber alert uitgestuurd en heel België ging op zoek. Gelukkig konden we onze senior snel traceren en konden we weer verder. Op het lange stuk langs het Albertkanaal stond de wind schuin tegen en was het ook frisser. Kilometers lang. Jos moest op tijd thuis zijn en besloot samen met Peter de koffie over te slaan en de kortste weg naar huis te nemen. Met vieren gingen we op zoek naar koffie. Er moest meermaals de garmin geraadpleegd worden maar uiteindelijk bereikten we het sportcentrum in Diepenbeek. Ook het verdere vervolg was soms zoeken naar de route. In de buurt van Zutendaal werd alles weer bekend. We kwamen nog even terecht in een nieuwelingenkoers. Het wa s Eric die de bloemen pakte. De laatste kilometers verliepen vlotjes. Uiteindelijk bleek dat de rit toch iets langer was geworden. Met 112 kilometer op de teller bereikten we weer de thuishaven.

Nadat er dit seizoen tot nu toe elke week in de vrieskou de leden in grote aantallen klaar stonden voor de wekelijkse zaterdag rit keken we veelbelovend naar de opkomst tijdens de eerste echte lente dag. Maar het viel tegen, de Joie de Vivre groep ging met 4 man op pad en even leek het erop dat het A-team deze keer maar uit 2 personen zou bestaan. Op het laatste moment verschenen er toch nog 4 anderen zodat we met een bescheiden 6 tal op pad konden gaan. Helaas was onze normale razende reporter er niet bij waardoor deze gepensioneerde reporter het maar een weekje overnam.

Eric, nog niet uit zijn winterslaap, probeerde een aantal km samen met Peet op kop te rijden maar gaf het stokje snel door aan, afwisselend Jos, Peet en John welke in een rustig tempo tegen, toch nog, frisse wind richting zuiden reden. Vanwege werkzaamheden werd de route naar oud Geulle vermeden en werd de kortere route Ulestraten – Paaltjesweg gekozen. Vlak voor de grens was wat commotie omdat er waarschijnlijk een ongeval met andere wielrenners had plaatsgevonden.

De eerste beklimming werd in 2 groepen opgereden en in de 2e beklimming werd het nog wat verder uit elkaar getrokken. Daarna ging het gelukkig met de wind in de rug omlaag naar de pauze plaats bij de Boswachter in Slenaken. Waar vorige week door Jan er een TC Stein geschiedenis les tijdens de pauze werd gegeven was het deze keer Peter Smits welke een medisch lectoraat gaf.

Schijnbaar had Jan ook deze keer eigenlijk liever de les willen geven want direct na de pauze besloot hij vanaf het vertrek te demareren. Pas vlak voor Gulpen haalden wij hem weer bij.  Wat hij precies gedaan heeft tijdens deze vlucht is niet helemaal duidelijk maar in Valkenburg leek het dat Jan zijn stuur had gebroken, als gevolg koos hij ervoor om de veiligste en minst materiaal-belastende weg naar huis te rijden. (Thuis gekomen bleek het stuur ook echt gebroken te zijn).  De rest reed via Haasdal, Geverik en Katsop naar huis. En in Katsop kwam Eric er nog achter dat hij een leegloper had waardoor hij de rest moest laten gaan.

Volgende week staat rondje Ulvend gepland, gedeeltelijk door de Amstel Gold Toerrit drukte……

Vanwege deze drukte stel ik voor om de rit van 21 April met die van 14 april te ruilen!  Dus volgende week Rondje Zolder?

Op een mooie ochtend einde maart stond de klassieker Piringen op het programma. Een tochtje Door de fruitstreek van de Haspengouw. Normaalgesproken tonen de appel- en perenbomen in deze tijd al hun prachtige bloesemtooi , maar Door de maartse kou laat de bloesem ng even op zich wachten. De groep oude glorie ging op pad met 3 mannen. Enkele minuten later klikten 9 rijders zich vast in de pedalen en vertrokken richting België. John en Peet Namen het voortouw en reden de rest kilometers aan de leiding. De volgers zaten op het gemak in de wielen en hadden dan ook volop praatjes. Al keuvelend trokken we langs de Zuidwillemsvaart richting Lanaken. Een frisse wind maakte het toch enigszins onaangenaam fietsen. Even voorbij Munsterbilzen had Jo het zo koud gekregen dat hij maar op kop ging rijden om het een beter warmer te krijgen. Een beetje doortrappen tegen de wind en af en toe een stukje vals plat omhoog . Het was wel voortdurend opletten om de groep bijelkaar te houden. In de buurt van Hoeselt kregen we vele fietsende tegenliggers die waarschijnlijk bezig waren met een toertocht vanuit Tongeren. Even verder was er een wegafzetting maar de kopman was koppig en dacht er wel Door te kunnen. Helaas! Vijf mannen waren wel op tijd afgeslagen en vier anderen moesten bij de opgebroken weg omkeren. Wonder boven wonder kwam toch weer alles samen. Met zijn negenen trokken we verder Door het glooiende landschap van de Haspengouw. Hier en daar was de weg modderig en zodoende werd besloten om de passage dor de smalle paden en de holle wegen te vermijden en de grote baan richting Tongeren te volgen. Slingerend Door Tongeren , langs de paardenrenbaan , linksaf , rechtsaf , en eindelijk weer een rechte weg naar Mal. Vlak voor de koffiepauze werd de gehele groep op een smal pad op een risicovolle manier voorbijgestoken Door een groot kampioen. Hulde ! Tijdens de koffiebreak putte meester Jan uit zijn rijkgevulde historie van wielerverhalen en gaf een gratis college aan zijn tafelgenoten. De gemiddeldes uit lang vervlogen tijden kwamen meermaals voorbij. Na de pauze wachtte ons nog 40 km op goed lopend asfalt. Een beetje hulp van de wind en een beetje in dalende lijn. Om de beurt kwam ieder even met de neus in de wind rijden . Vanaf Kanne ging de route kilometerslang langs het kanaal. Ook hier deed iedereen zijn duit in het zakje. Boven in Smeermaas konden enkelen zich niet meer in toom houden en trokken de groep aan flarden. Tijdens da laatste kilometers begonnen hier en daar toch wat benen te verzaken . Het eerste ritje honderdplus had in dit vroege voorjaar toch hier en daar wat schade aangericht bij de minder getrainden onder ons. Volgende week moet uw verslaggever helaas verzaken .

Vooralsnog is de lente 2018 nog niet echt in beeld. Maar vandaag viel het toch alleszins mee. Met een temperatuur van 10 graden en een zuinige zon was het toch redelijk fietsweer. Er vertrokken slechts 2 dapperen van de groep oude glorie. Jan had de site geraadpleegd en rekende op een rondje Piringen en meldde zich ook bij de jonge honden. Jan het is de klok die een uur vooruit gaat en niet de kalenderweek! Zodoende gingen we met 9 op pad voor een toertje rondom Aubel. De eerste kilometers verliepen in een rustig tempo. We waren nauwelijks 5 km onderweg toen er al lek gereden werd. Ralf was in een gat gereden en al snel bleek dat de buitenband onherstelbaar gescheurd was. Ralf besloot rechtsomkeer te maken. Toen waren er nog 8 . Het tempo was rustig . Het was wel een beetje ongeordend. Twee aan twee rijden blijft moeilijk. Achter Maastricht besloot Peter S. Dat er geplast moest worden. Na het blaaslegen ging het tegenwinds verder via Eijsden naar de grens. Hierna volgde de lange weg vals plat naar Berneau. De koprijders besloten de groep samen te houden en pasten het tempo aan. Raymond ging vanaf hier alleen verder en toen waren er nog 7 . In het dal moesten we rechtsaf en omhoog naar Bois de Mauhin. Peter S. kon zich halverwege niet meer bedwingen en reed de hele groep op,een hoopje. Jan kon zich goed handhaven. Vervolgens ging het via de gematigd klimmende weg richting Aubel. John bepaalde het tempo en deed dat al kilometers lang. In Aubel fietsten we langs het slachthuis omhoog naar de Planck. Bijna boven haalde Stefan een gevaarlijke manoeuvre uit Door rechts langs een grote tractor te gaan rijden. Gelukkig liep het goed af. Op de Planck ging het windmee en bergaf. Dit buitenkansje lieten een paar slimmeriken zich niet afsnoepen en meteen doken er nieuwe kopmannen op. Zo reden we gezamenlijk met het grote mes erop richting Banholt.In Banholt besloten Peet en Stefan om niet te pauzeren en reden meteen huiswaarts. Bij de koffiebreak troffen we de collega’s van de groep schepers. Er werd weer wat slap geouwehoerd en over en weer werd er af en toe een sneer uitgedeeld. Na 2 koffie p.p. was het weer tijd voor vertrek. Tesamen met de groep schepers vertrokken we nog met 5 tc rijders. Er moest soms stevig doorgetrapt worden maar iedereen kon volgen. Zelf was ik druk in gesprek met mijn oud collega’s en zodoende miste ik de afslag boven op de daalhemmer. Het was pas in de afdaling dat ik opmerkte dat ik nog als enige tc steiner aanwezig was. Ik heb de laatste kilometers toen maar met de mannen van schepers meegefietst. De 4 anderen hadden beter opgelet en bereikten gezamenlijk het eindpunt.

Niet schrikken! We zijn niet naar Lourdes gefietst maar langs de grot Klein Lourdes in Bitsingen of zoiets. Het was vandaag geen zonnige dag , maar qua temperatuur was het de zachtste dag van het jaar tot nu toe. De opkomst was redelijk te noemen. De groep oude glorie vertrok met 3 mannen en Jan sloot 100 meter verder aan. Weer perfect getimed Jan ! Bij de andere renners was het opvallend dat Stefan na een lange afwezigheid vandaag ook weer een rugnummer kwam ophalen. Zodoende waren er 7 A- rijders. In het eerste gedeelte namen Jos en Ralf het voortouw. Over de dijk langs de Maas stond er een behoorlijke tegenwind waardoor de kopmannen flink aan het werk moesten. In de wielen was het goed te volgen. Achter Uikhoven was het de beurt aan Peter S, en Jo om het beulswerk over te nemen.. Even was er een klein misverstand over de te volgen route. Vanaf Lanaken ging het langs de Zuidwillemsvaart rechttoe rechtaan naar Kanne. Hier voerde Stefan het commando . Onderweg haalden we enkele fietsers in die dankbaar gebruik maakten van onze slipstream. Vanaf Kanne loopt de weg een beetje op en af , en door de tegenwind moest er soms behoorlijk doorgetrapt worden. Alles liep gesmeerd . Totdat Ralf lek reed . Er moest een nieuwe band gelegd worden en er was tijd voor pauze. De feestvierders onder ons bespraken het uitgaansleven van de nacht ervoor. De wat meer intellectuelen in de groep hekelden de verpauperde omgeving. Er kon weer gefietst worden en enkele kilometers later bereikten we de flauwe klim langs de lourdesgrot. Bij sommigen was de voorjaarsvorm nog niet op maat en boven moest er even gewacht worden. Nadat iedereen weer was aangesloten liep de route verder met af en toe wat meer hulp van de wind. Het leek wel of de fut er een beetje uit was. Er werd wat geslenterd en daarenboven moest er ook een stuk onverharde weg genomen worden. Via allerlei slingerwegen , door kleine dorpjes , en een beetje op en af passeerden we Alden Biezen. Na ongeveer 60 km was het tijd voor koffiepauze.Stefan besloot vanaf hier alleen verder naar huis te rijden. Tijdens de koffiepauze was het weer erg gezellig en de grapjassen onder ons zorgden voor de nodige humor. Vanaf de herstart ging het dankzij de rugwind en overwegend dalende wegen in gestrekte draf. Langs Stalken richting Zutendaal. Alles verliep vlotjes tot beneden aan de Duivelsberg. Jos lek. Weer moest er gerepareerd worden. Tijdens deze operatie spraken de mannen van houthandel Janssen hun eigen voertaal. Vanwege de goede zeden kan er hier in dit verslag niks van deze gesprekken gepubliceerd worden . De thuisreis verliep verder zonder noemenswaardige akkefietjes en na ongeveer 90 km bereikten we weer gezamenlijk de thuishaven.

Als opener van 2018 stond er een vlakke rit over de 3 sluizen op het programma. De weersomstandigheden waren al enkele dagen een belangrijk onderwerp van gesprek. Je hebt fris, guur, koud , waterkoud , sneeuwkoud , ijskoud , en berenkoud. Ieder mag voor zichzelf de persoonlijke gevoelstemperatuur kiezen. Feit is dat het koud was ,met een stevige noordoostenwind onder een strakblauwe hemel . We waren met 6 beren aan het vertrek. Gied was als enige present van de oude glorie en ging daarom uiteraard mee met de a-groep. Verder waren ook present : Jos “Reinier” P, Peter “Jeen” S , Jo “Wubbe” C. , John “Rintje” B , en Ralf “Auke” S. . De eerste kilometers vertrokken we met de wind pal op kop. Iedereen volgde gezamenlijk in groepsformatie. Totdat achter Nattenhoven , Peter zich op kop zette. Meteen werd de groep uitelkaar gespleten en werd er hier en daar hoofdschuddend gevloekt . Achter Obbicht waren de debatten weer voorbij en werd de orde weer hersteld. Via enkele maasdorpjes reden we in een prettig tempo in noordelijke richting. Af en toe draaiden we even met de wind mee en meteen voelde de zon als een aangename bondgenoot. Iedereen kwam op zijn beurt het kopwerk opknappen en ieder in zijn eigen tempo. Na een uurtje doortrappen bereikten we het sluizenstuk. Hier kwam Peter weer op kop en meteen viel de groep weer in stukken en brokken. Zelf liet ik me ook verleiden om te volgen maar dat was achteraf gezien niet zo sociaal. Zo bleef het kilometers lang in een ongeordende chaos verlopen. Nadat de kopman weer tot de orde was geroepen konden we weer in een groep fietsen. In het witte stadje moesten er even over een paar kasseistroken gehobbeld worden. Maar hier was ook het keerpunt van de rit bereikt en vanaf hier liep het met de wind in de rug en de zon in het gelaat heerlijk over de belgische wegen. Stroomopwaarts langs de Maas bereikten we enkele kilometers verder de Sjeive Dörpel . Hier was de koffiepauze gepland. Eerst zaten we achter het glas in de zon. Maar de wind trok door de krakkemikkige dakbedekking en maakte het toch onaangenaam. Dan maar binnen zitten. Hier was het heerlijk vertoeven naast een knapperende haard. Het was erg gezellig en de zit duurde iets langer dan gewend. Na de herstart sprak ik de wens uit om in deze koude wind vooral niet lek te rijden vandaag. Had ik beter niet kunnen doen. In Maaseik stond Jos lek ! Gelukkig konden we een beschutte plek vinden om te repareren. Na deze stop was de fut er een beetje uit en besloten we via de nederlandse zijde van de Maas weer huiswaarts te trappen. Met een steuntje in de rug van de wind en een uitbundige zon was het eigenlijk heerlijk fietsen. Niemand klaagde over koude. De thuisblijvers hebben een heerlijke rit , in een prettig tempo en een hoog sociaal gehalte gemist !

De clubritten van het fietsseizoen 2017 zitten er alweer bijna op. Vandaag was de laatste toer. Er waren 3 renners van de afdeling oude glorie. Gezamenlijk vonden ze dat hun ritje voor vandaag toch wat weinig kilometers had. Ze besloten daarom om mee te fietsen met de A groep. Na een lange afwezigheid wegens ziekte meldde zich vandaag ook weer Jos Heuts aan het vertrek. Tezamen vertrokken we met 10 mannen om via Retersbeek, Wittem ,Banholt, en Mesch een tocht van ongeveer 80 km te maken. Na een “Indian Summer” in oktober waren de omstandigheden nu toch wel effe anders. De thermometer kwam niet verder dan een schamele 7 graden en bovendien stond er een strakke bries. De gevoelstemperatuur was derhalve brrrrrrr. In Beek sloot Raymond nog aan en ineens waren we met elven. De grootste groep van het jaar ! Om iedereen aan boord te houden was het tempo erg gematigd. De koukleumen waren dan ook blij toen de eerste heuveltjes opdoken en er even wat meer inspanning nodig was. Via de bekende route door de mooie gehuchtjes met idyllische vakwerkhuizen ging het in zuidoostelijke richting. Boven op de plateaus stond er een frisse en krachtige wind . Op het laatste stukje omhoog naar Klimmen werd er toch een beetje doorgereden; voornamelijk om op temperatuur te blijven. Nadat iedereen weer was aangesloten ging het via Ransdaal een beetje op en af. Zonder noemenswaardige incidenten verliep alles soepeltjes naar Wittem. We lieten de Gulperberg voor wat hij is (zeer vermoeiend !) en sloegen rechtsaf naar Gulpen. We moesten even voet aan de grond zetten doordat we werden opgehouden door een groep langzaamaanfietsers. Plotseling was ons peloton een stuk kleiner. Er hadden enkele mannen last van een volle blaas ,zo bleek. En dat terwijl we maar ongeveer 5km van de pauzeplaats waren. Richting Reijmerstok stond de wind nog steeds stevig op kop . Maar eenmaal boven kun je de koffie van de pauzeplaats al bijna ruiken. Binnen was het aangenaam warm en Jan deed een poging om wat geld bij te verdienen door zich in zijn ontblote torso voor het raam te tonen als een luxe gigolo. Geen respons. Na de herstart ging het nog even in zuidelijke richting naar het keerpunt Mesch. Vanaf hier kregen we hulp van de wind en werd het qua temperatuur ook aangenamer. Het tempo was relaxed en er werd volop geouwehoerd. Zo verliep de thuisreis eigenlijk heel vlotjes en werden de benen een beetje gespaard. John nam nog een ommetje over de slingerberg en de overigen bereikten in groep Elsloo en Stein. Een mooie gezamenlijke afsluiter van de 2017 clubritten.
Rest mij nog iedereen te bedanken voor zijn inzet en sportieve bijdrage !
Verder is er nog een verzoek binnen gekomen om tijdens de receptie van de winnaar van de TC Award geen bloemen of drank te doneren maar vooral gul te zijn met goed gevulde enveloppes.

Het was vandaag een unieke dag in Oktober. Ruim 20 graden en volop zon! Iedereen kwam dan ook in korte broek met hier en daar een paar losse mouwstukken voor het eerste uurtje. Met een zevental vertrokken we voor een rit door zuidoost Limburg en de Voerstreek. Via Beek ging het richting Genhout waar we als eerste hindernis de korte klim naar het kerkdorp namen. Jos en Peet de houtworm bepaalden het tempo. Spaubeek lieten we links liggen en we passeerden mooie gehuchtjes zoals Helle , Terstraten en Swier. Na Swier sloegen we niet zoals gewoonlijk rechtsaf maar linksaf naar Voerendaal. In Voerendaal sloegen we iets te vroeg linksaf en zo slingerden we onbedoeld door een woonwijk aldaar. In Winthagen zorgden prachtige vergezichten voor de nodige afleiding en was de beklimming van de Koekoeksberg een makkie. Op de kruising van de Karstraat werd weer verzameld en gingen we verder richting Bosschenhuizen. Hier gingen er zes linksaf en één rechtdoor. Peter S. had kennelijk zijn dagje niet. Zonder noemenswaardige problemen bereikten we Simpelveld en liep het omhoog naar Baneheide. In Vijlen daalden we een steil bergje af en was het even zoeken. Zonder dat het de bedoeling was reden we plots de achterkant van de Camerig omhoog. Een extraatje voor dappere Jan. De beloning was een lange afdaling naar Epen. Maar al snel ging het weer bergop. Omhoog naar Kuttingen en omlaag naar Sippenaeken. Het lange stuk vals plat naar Hombourg werd in een gematigd tempo afgelegd. Er volgde nu een kopie van Bois d’Arenberg . Maar het goede nieuws was dat de laatste klim van de dag in zicht was. Nog even omhoog naar de Planck en dan volgt er een lange duik naar s’Gravenvoeren. Het was opvallend druk op de weg met vooral veel fietsers. We zagen groepen van wel meer dan 20 fietsers. Na de vlot lopende afdaling was het tijd voor pauze. En wie kwamen we daar weer tegen? Peter Smits zat al zo lang op het terras dat zijn hele gezicht verbrand was door de zon. Maar we misten ook iemand. Peet de houtworm was zonder pauze doorgereden. Na een lesuurtje computerkunde vertrokken we weer met tegenzin. Het was echt heerlijk vertoeven in de zon op het terras. Vanaf de pauze zette Jo zich op kop . Het mooie weer had heel wat wandelaars en fietsers op de been gebracht. Er moest dan ook regelmatig in de remmen geknepen worden om het veilig te houden. Een uur later bereikten we weer Stein. Het was een pittig ritje met 900 hoogtemeters dat we gezamenlijk in een redelijk tempo hebben afgehaspeld. Half oktober en toch zomer ; heeeeerlijk !

Voor vandaag stond er een ritje Piringen op het programma. De weersvooruitzichten waren niet erg rooskleurig en de opkomst was dan ook karig te noemen. Slechts 5 die-hards meldden zich bij Chrit en waren bereid om de herfstachtige omstandigheden te trotseren. Inclusief een verloren zoon. We misten wel één van de grootste kanshebbers voor de TC Stein award , en het lijkt dat hij nu definitief moet afhaken in de felle strijd voor deze hoog aangeschreven titel. Schrijver dezes heeft de feestzaal en de catering inmiddels besteld! Iedereen had de buienradar geraadpleegd en de verwachtte regen zou rond de klok van twaalven arriveren. Dus moesten we de route wel inkorten om het droog te houden. We vertrokken richting Belgie om daar over de dijk langs de Maas naar het zuiden te fietsen. Peter C. en Jo zetten de anderen uit de wind en moesten behoorlijk doorstampen tegen de harde wind. Eric en John kregen na een tijdje medelijden en namen het commando over. Maar al snel daarna hadden we het gedroomde koppel aan de leiding . Peter C. en John beukten zij aan zij tegen de storm in. Langs het kanaal werd er zelfs even in waaierformatie gereden. Op een eindelijk lekker lopend fietspad moesten we helaas even stoppen. John lek. Nadat dit euvel verholpen was ging het weer in gestrekte draf richting Bilzen. Inmiddels waren we ruim een uur onderweg en moest er een keuze gemaakt worden over de route om voor de regen in Stein te zijn. Na wat getwijfel en overleg besloten we toch nog een stukje zuidelijker te gaan en nog voor Tongeren terug te draaien. Het werd een beetje zoeken maar we reden wel over mooie goed verstopte achteraf gelegen weggetjes die slingerend en glooiend door het landschap sneden. Echter even later opnieuw pech. Eric zijn body liep vast zodra hij stopte met trappen. Dus trappen blijven was het devies. Eric koos er zelf voor om verder alleen naar huis te rijden. Met vieren zochten we op onbekend terrein naar een herkenbaar aanknopingspunt . Al snel kwamen we op bekende wegen en ging het met de wind in de rug richting Mopertingen. Af en toe moest er even ingehouden worden en het tempo werd wat aangepast. In de buurt van Zutendaal voelden we de eerste regendruppels. Gelukkig was het maar lichte neerslag en kon er gewoon doorgereden worden. De wegen werden wel steeds natter en het was goed oppassen met bladeren en naalden. Op weg naar Maasmechelen fietste tot onze verrassing opeens Eric voor ons uit. Hij had een kortere route genomen en had ondanks de handicap toch goed kunnen doorrijden. Even later waren we Jan kwijt. Maar ook Jan dook opeens weer op en reed voor ons. Door de aanhoudende lichte regen werd het steeds onaangenamer en vanaf de autowegbrug reed iedereen de kortste weg naar huis.

Op een mistige zaterdagochtend verzamelden zich een achttal kandidaten voor een etappe Tongeren vice versa. Het is inmiddels september en de nachten zijn al behoorlijk fris. In combinatie met de ochtendnevel levert dit enigszins kille omstandigheden op . Het voordeel van dit weertype is wel dat er weinig wind te bespeuren valt. Dus settelden er zich meteen twee wijsneuzen op kop om zonder een zuchtje tegenwind zich op temperatuur te kunnen trappen. In Geverik passeerden ons de mannen van de Meule. We bleven hun in het zicht houden tot aan Vijverdal. Na een kort stukje onverhard bij de molen konden we weer verder door de mooie weggetjes naar Gronsveld en Eijsden. Zo bereikten we , onder een nog steeds bewolkte hemel , de belgische grens. Even verder kon je het onmiskenbare geluid horen van een lekke band. Een steen op de weg had de band van Gied doorboort. Gied deed zijn werk , legde een nieuwe binnenband en pompte en pompte en pompte en pompte…..maar helaas , er kwam geen druk in de band. Gelukkig was de tweede binnenband van betere kwaliteit en konden we samen verder. De temperatuur was inmiddels 14 graden. Voorbij de brug van “Lik ze” werden we ingehaald door een busje met een duizelingwekkende vaart. Men zou er bang van worden. Wat een idioot! Beneden aan de Halembaye besloten we deze klim niet links maar rechts te laten liggen en sloegen rechtsaf. Vanaf nu reden we over overwegend grote belgische 80km wegen. Op het lange stuk vals plat naar Bassenge moest het tempo even aangepast worden. We bleven rijden over grote banen en de auto’s passeerden ons aan de lopende band. Het was nu niet meer fietsen door een mooie omgeving maar fietsen door snelverkeer. In Tongeren was het keerpunt bereikt van onze rit. Inmiddels was er toch wat wind opgestoken en die waaide uit noordelijke richting. En wij moesten terug in noordelijke richting. We moesten toch nog even aan de bak. Iedereen nam een lang stuk kopwerk voor zijn rekening en zodoende ging het in gestrekte draf naar Mopertingen. Aldaar koffietafel bij de kerk zonder begrafenis. Bediening in een iets te kort rokje . Inmiddels had de zon het gewonnen van de mist en de wolken en werd het iets aangenamer fietsweer. De thuisreis liep weer door een mooiere omgeving ; langs lommerrijke dreven en kabbelende beekjes. Onze nederbelg leidde ons via een omweggetje langs een wegafzetting. Langs de maas ,langs Jetje en over de brug terug naar Stein. Een rit die goed te doen is voor iedereen maar misschien toch eens overwegen om het stuk langs de grote wegen te vervangen door een meer binnendoor lopende route.