Kwartet naar Vaalserkwartier

Eindelijk was het qua temperatuur een aangename ochtend voor een ritje met de fiets. Er stond weliswaar een straffe wind maar dat mocht de voorpret niet drukken. De groep “oude glorie” was , net als vorige week, beter vertegenwoordigt dan de A groep. Hoezo oude glorie? De zogenaamde A groep vertrok met 4 mannen. Leeftijd: ergens in de 60, 59, 57 en nog een ruime vijftiger! De veertigers rijden bij de oude glorie.
Zoals gewoonlijk de laatste weken was het tempo in het begin erg rustig. Iedereen kon de laatste nieuwtjes delen met de anderen. De eerste hindernissen vanaf Genhout werden in een gematigd tempo genomen. Over glooiende wegen , met korte en kleine stijgingen gingen we richting Heerlen. John verbaasde zich over de mooie omgeving bij kasteel Terworm. In Welten moesten we 327 keer een drukke verkeersweg oversteken. Daarna ging het via een verraderlijk klimmetje richting de Dili. Bij Roda reets herein en dan jerade aus noa pruuses. Vanaf hier kregen we mooi lopende wegen en konden we wat meer doorrijden. Peter S. navigeerde ons perfect door het Duitse grensgebied. Met de nodige stukken vals plat en soms wel erg vals ! Zo bereikten we met toch al de nodige hoogtemeters in de benen , het drielandengebied. Nu was het zoeken naar de Neukelerweg. Goede raad was nu welkom. Maar niemand die “Wo kan man hier Bumserweg finden ” durfde te vragen. Stel je voor, je vraagt dit aan een Duitse mevrouw. Krijg je zomaar een klap in je gezicht. Maar gelukkig konden we via de smartfoon de navigatie raadplegen. We bleken vlakbij en al snel waren we boven op het drielandenpunt.
Over overwegend dalende wegen fietsten we verder richting Sippenaeken. Hier weer omhoog richting Epen. Het mooie vandaag was we alle klimmen in een behoorlijk tempo konden nemen zonder dat er iemand hoefde te lossen. In Mechelen was de koffiepauze. We bespraken de terugweg . John wilde nog een ommetje maken en besloot nog omhoog naar Trintelen te rijden. De drie anderen gingen terug via Wylre en Valkenburg. Op weg naar Valkenburg kon men al een eerste glimp opvangen van de mallorcabenen van Jos. Nadat we weer eens bijna van de weg waren gereden door een wegpiraat in een bestelbus nam Jos resoluut de kop. Ook op de Stoepert nam hij het heft in handen. In het wiel zittend zag ik voor mij een afgetraind lichaam dat met dartel wentelende zongebruinde benen met een indrukwekkende souplesse naar boven danste. Gedrieën vervolgden we vliegend door Oensel en Geverik in gestrekte draf onze weg huiswaarts . Leuke rit !