Vandaag reed ik met knikkende knieën naar het startpunt . Ik had de trainingen van afgelopen week van mijn fietsmaten gevolgd op strava. Wat een activiteit! Het aantal kilometers en hoogtemeters waren aanzienlijk. Vier van die vlijtige mannen stonden aan het vertrek. Plus één luilak. Met zijn vijven vertrokken we richting Belgie. In het begin langs de Maas zat het tempo er al behoorlijk in. We hebben Eric en Rob zelfs even moeten terugfluiten om het iets aangenamer te houden. Langs het kanaal naar Kanne namen Jos en John de leiding. Aan de overkant van het kanaal was een triatlon bezig . Daar ging het echt wel een stuk sneller. Via Kanne gingen we in een mooi tempo op weg naar de Halembaye. Hoewel het niet echt langzaam ging bereikten we gezamenlijk de top. Na een supersnelle afdaling bereikten we Visé. Hier werden we behoorlijk opgehouden door een file . In de binnenstad was het ook zoeken naar een uitgang want overal was het afgezet vanwege een kermis of zoiets. Eenmaal buiten Visé ging het weer omhoog. Een lekkere loper die we ook weer gezamenlijk genomen hebben. Vanaf Dalhem begint de weg langzaamaan te stijgen richting Val Dieu. Eric en Rob bepaalden het tempo. Blijkbaar wil Rob weer snel de oude worden want hij trok er behoorlijk hard aan. Vanaf Val Dieu nam John het commando over. De weg bleef maar omhoog lopen en het tempo was pittig. Na een rechts links combinatie ging het nog iets steiler. Rob had aardig met zijn krachten gesmeten en paste even. Een paar kilometer verder bereikten we de kasseizone en tevens het einde van de lange klim. Ik ben nog nooit zo blij geweest om kasseien onder mijn wielen te voelen. In Henri-Chapelle konden we beginnen aan een lange afdaling via Teuven naar Slenaken. Sommigen roken de koffie al want het tempo zat er stevig in. John moest op tijd thuis zijn en ging in zijn eentje verder. De gebroeders Peters namen een flink stuk vlaai .Stiekem had ik een binnenpretje want dit gaat ongetwijfeld weer kilo’s erbij opleveren bij die twee. De terugweg via Gulpen was eigenlijk goed te doen. Iedereen deed zijn best om de snelheid erin te houden. Als laatste hindernis moest de Stoepert nog overwonnen worden. Hier moest ik ook effe passen maar het was vooral Jos die opviel. Met ferme pedaalslagen liet hij iedereen ter plaatse. In mijn dromen zag ik hem naar boven fladderen tussen een luidkeels schreeuwende mensenmassa. Vrouwen langs de kant, die zijn naam scandeerden, en waarvan sommigen hun blousje naar beneden trokken , en met vette letters “Go Jos” op hun borsten hadden gekalkt. Boven was ik weer wakker en met vereende krachten vlogen de laatste kilometers onder de wielen. Het was een leuke rit, niet superzwaar,ook niet makkelijk, in een pittig tempo maar voor alle rijders te doen. Ook voor luilakken !