VISÉ – AUBEL

Klokslag half 10 vertrokken 4 rijders voor hun rit met de oude glorie. Ondertussen verzamelden zich 6 kandidaten voor hun rit Visé Aubel. Er werd nog wat gezellig gekletst over vanallesennogwat . Pas toen iedereen uitverteld was en we de route nog eens hadden doorgenomen vertrokken we met zijn zessen. Het was wel al 10.43 uur!! Hopelijk heeft dit geen consequenties in de vorm van boetes of schorsingen…. We gingen aan de belgische kant van de Maas in zuidelijke richting. Zoals gewoonlijk in een prettig begintempo met weinig wind. Iedereen kon met zijn buurmanfietser gewoon verder gaan met ouwehoeren. Zodoende vlogen de eerste kilometers snel voorbij. Langs het kanaal via Kanne. Plots hoorde ik achter mij een gesprek in het engels. Er had zich een gastrijder aangesloten die kennelijk al heel lang onderweg was. Engeland is best wel een flink stuk fietsen hiervandaan. Maar hij peddelde lustig mee met zijn mtb. Zo bereikten we redelijk snel en fris de eerste beklimming. Mount Richelle. Aan de voet bepaalde Jo het tempo. Maar bij de eerste haarspeldbocht reed hij al achteraan. Wat een dramabenen. Jan was ook weer present en reed vlot mee naar boven. Op de top moest Jan nog even van kledij wisselen. Jo besloot alvast door te rijden om zodoende in een pannekoekentempo de lange klim naar Blegny te doen. Na een korte pauze boven in Blegny klikte weer iedereen in zijn pedalen en ging het weer omhoog naar de oversteek van de grote weg naar Battice. Jo had ondertussen de verzuring wat uit zijn benen gereden en kon weer volgen. Maar nu begon de Houtworm opeens te verzaken. Onze rasklimmer in de problemen! Op donderdag reed hij nog als een razende roeland over de limburgse wegen en nu “Niks mje doa”. Op de laatste hindernis voor Aubel hadden de Houtworm en Jo toch weer een beetje buskruit in de benen gevonden en reden weer met de eersten naar boven. In Aubel was er koffie. Na de pauze kon Jo weer zijn deel van het werk doen . Onze kilometervreters John en Jos zorgden dat het tempo goed onderhouden bleef . De terugweg verliep redelijk vlot . Veel bergaf en een beetje wind tegen. Opvallend was dat we de houtworm niet meer aan het front zagen. Maar na de laatste brugklim! zou blijken waarom. Plots schreeuwde onze lichtgewicht het uit van pijn , stapte van zijn fiets en stond met verkrampte benen. Tja…..feesten, zuipen, vrouwen , en dan ook nog willen fietsen met een stel serieuze trainingsbeesten ! Gelukkig waren we toen al op de scharberg en hoefden er geen verpleegsters aan te pas te komen. Ondanks het slabakken van een paar stumperts haalden we toch nog een mooi gemiddelde en had Jan overal goed kunnen volgen.