Het alsmaar voortdurende mooie voorjaarsweer had vandaag weer vele fietsers uit hun kot gelokt. Er waren 6 vertegenwoordigers van de groep oude glorie. Voor een ritje over de Meinweg waren er ook 6 kandidaten. Probleem was echter dat niemand de juiste route in beeld had. Maar gelukkig kwam op het laatste moment navigator Eric om de hoek gedraaid. Even de garmin laden , en we konden op pad. Er was weinig wind te bespeuren en de temperatuur was ideaal. Het begin was een beetje via andere paden dan we gewend zijn. Langs Makado, door Spaubeek , richting Schinnen. Na wat geslinger door dorpjes bereikten we in een aangenaam tempo een steeds mooier wordende omgeving. Vooral het grensgebied in de omgeving Etzenrade leverde mooie plaatjes op. Zo trokken we bijna geruisloos Duitsland binnen. In Gangelt reden we tweemaal een stadttor onderdoor. Eric raadpleegde voortdurend zijn garmin en bepaalde de route. Maar verrek….weer een stadttor ? Het bleek dat we een rondje gereden hadden en weer terug waren in Gangelt. Er moest even contact gezocht worden met Harie Garmin himself maar Eric leidde ons toch weer naar de juiste route. Vanaf hier ging het door verscheidene duitse grensdorpjes. Het asfalt was van duitse grundlichkeit en liep lekker vlot. Iedereen deed een stukje kopwerk en af en toe was het even opletten om tijdig de juiste afslag t e pakken. We passeerden weer Nattebosch en in Effeld kon je de eerste blikken opvangen van het prachtige Meinweg gebied. We trokken weer over de grens en sloegen meteen rechtsaf naar ons reisdoel. Vanaf hier stijgt de weg een paar procenten omhoog. Door een schitterende omgeving van bossages en kabbelende beekjes. We gingen op bezoek bij de Maharisha en via een klein stukje onverhard bereikten we het koffieterras. Dit terras ligt schitterend verscholen in de bossen aan de rand van een waterplas. De kuchen zijn er groot maar niet zo lekker en de tasse kaffee is ruim bemeten. Na de pauze moesten we dwars door een boerderij. Door de poort , over de binnenplaats , en weer door de poort naar buiten. Een unieke passage. We reden weer door een stukje Duitsland en via een ommetje kwamen we weer in het Meinweg gebied. Vanaf hier was het echt kilometers lang heerlijk fietsen. Over een weg met rood asfalt , zonder autoverkeer , lichtjes dalend door de bossen . Dan even door Herkenbosch en weer over rustig gelegen veldwegen ,kilometers lang tot in Odilienberg. In een stevig tempo trokken we door verstappenland. Iedereen deed een bijdrage aan het kopwerk. De laatste kilometers waren op bekend terrein . Uiteindelijk was de reis een klein beetje langer uitgevallen dan bedoeld maar iedereen was voldaan na 125 kilometers in een gemiddelde van ongeveer 29.