Het grootste vraagstuk van de rit van vandaag was de juiste kleding. Ofwel te koud in het begin, ofwel te warm later op de dag. Tijdens de gebruikelijke voorgesprekken op de oprit was te horen dat ons clublid Jos Heuts in het ziekenhuis was opgenomen. We wensen hem beterschap en een spoedig herstel toe.
Met 7 rijders gingen we op pad. Er was weinig wind en de zon deed haar best om de wolken op te lossen. Eric en Peet namen het commando en reden behoorlijk lang op kop. Het tempo was aangenaam en iedereen kon het laatste nieuws uitwisselen met zijn buurman. Vanaf Eijsden ging het richting Moelingen en begon het bergop te gaan. Meteen was het gedaan met keuvelen en moest er al stevig doorgetrapt worden. Op de oplopende stukken trok Peet aardig hard door en moest hij zelfs even tot de orde worden geroepen. Vanaf het punt waar de kerktoren opdoemt uit de diepte gaat het linksaf en begint de klim naar Ulvend. Ondanks de vele kilometers kopwerk waren het weer Eric en Peet die er hard aan trokken. Op deze tweetrapsklim viel de groep flink uit elkaar en ieder reed in zijn eigen tempo naar boven. Boven ging het weer tezamen langs boomgaarden die met hun weelderige voorjaarsbloesem kleur gaven aan het mooie decor. Er volgde een gewaagde afdaling naar Teuven en dan langs de beeldbepalende spoorbrug richting Hombourg. Omhoog de korte klim langs de melkfabriek en vervolgens de lange afdaling naar Sippenaeken.( Met een jasje van meer dan 20 jaar oud moet je stoppen om de rits te sluiten en moet je flink aan de bak om weer aansluiting te vinden.) Aan de voet van de Camerig gingen we gelukkig linksaf en kon je de koffie al ruiken .
Op het terras in Mechelen was het heerlijk vertoeven in de voorjaarszon maar jammer genoeg werd deze pauze een paar keer verstoord door een weeïge geur die voorbijkwam. Na de rust was het alweer Eric die zich op kop zette. Waar sommigen rekenden op de klim naar Trintelen ging het rechtdoor richting Simpelveld. Via een smalle passage kwamen we uit aan de voet van de chanternel. Eenmaal boven op deze pittige klim begon de rit voor sommigen toch wel door te wegen. Nadat we een colonne met autos en praalwagens waren gepasseerd ging het downhil de rasberg. In Klimmen werden we tegengehouden door verkeersregelaars die een lange colonne van vrachtwagens begeleidden. In de cabine allemaal blije kinderen die vrolijk zwaaiend een mooie dag beleefden. Onder de indruk van dit mooie tafereel bleken ineens mijn ploegmaten al verdwenen. Opnieuw was ik aangewezen op achtervolgen.
Op de kleine klimmen richting huiswaarts viel het steeds weer uit elkaar. Wellicht is het verstandiger om de laatste hindernissen groepsgewijs te nemen zodat iedereen kan volgen tot in Stein.