17 man, waaronder 2 gastrijders reden de langste rit op het programma, daarnaast is dit ook de rit met de meeste hoogte meters. Ook Theo had besloten mee te rijden om de slechte dag die hij vorig jaar had op deze rit van zich af te rijden. Ondanks het aantal hoogte meters besloten we, na een discussie over de kwaliteit van de kaart op de Garmins, ook maar de klim naar Reijmerstok in de route in te lassen. Al met al maakte dat niet al te veel uit want de heuvels bleken in deze rit niet de zwaarste hindernis te zijn, de weergoden hadden namelijk alle ventilators aangezet om windsnelheden van boven de 60km/u te genereren. En met name op de heenweg kregen we de indruk dat we overal wind tegen hadden.
Na de klim naar de stuwdam van La Gileppe dachten we dat we klaar waren met onze rit want er stonden overal dranghekken en er hing een groot spandoek met “Finish” boven de weg. Gerrit had de route van vorig jaar genomen en moest zich via wat trapjes en wandelpaden een weg naar de stuwdam zoeken. De bosweg langs het stuwmeer was blijkbaar pas geveegd want er lag relatief weinig rotzooi op de weg. En na de 5km lange 2e klim richting Baraque Michel kwamen we erachter dat de spandoeken niet voor ons waren maar voor de Profs die vandaag ook een ritje naar La Gileppe op het programma hadden, het hele peloton kwam net voorbij.
Gepauzeerd werd natuurlijk bij de bakker en met 17 man is het daar gelijk volle bak, je vraagt je dan ook af wat ze met al dat gebak doen als wij daar niet pauzeren.
Op de terugweg stond de wind iets gunstiger en in Gulpen hing er wederom een “Finish” spandoek waar we onderdoor reden.
Met uitzondering van de klimmetjes en de afdaling naar Eupen bleef de groep bij elkaar totdat we Elsloo binnen reden. En met een afstand van 142km op de teller waren we terug in Stein.
Als je wel eens (positief) kritisch bent zoals bij de rit van vorige week, moet je ook complimentjes uitdelen als dit nodig is. En bij de rit naar Eupen is dit nodig, want het is niet gemakkelijk om met 17 rijders bij deze wind de groep ook op het vlakke gesloten te houden en gelijkmatig te rijden. Dit is perfect gebeurd en er werd ook onmiddellijk gereageerd als het even uit elkaar waaide bij de heenweg. Dank aan de koprijders, speciaal bij de tegen- en zijwind.
We hebben overigens de weergoden ook mee gehad, want in Stein heeft het 2 keer geregend. Om ongeveer half twee is er een echte plensbui gevallen. Zo zie je maar dat een lange rit ook zijn voordelen kan hebben.
Als oldest in charge geef ik jullie allemaal een compliment voor het sociale rijden,vooral bij het ervan afwaaien op weg naar Henri Capelle en bij de beklimming in het bos
wil mijn bijnaam veranderen in peet valverde,want deze renner schakelt ook niet veel en fietst ook alles op grote blad,en dus precies mijn idool,bij voorbaat dank