Auteur: tcstein

Na een extreem warme midweek en wat regendagen was de zaterdag weer wat frisser. 4 leden vertrokken als oude glorie richting Reymerstok en de resterende 5 leden vertrokken onder het toeziend oog van onze nestor richting Visé. De kledingcode varieerde van lange mouwen via mouwstukken naar korte mouwen. Degene met korte mouwen klaagde wel het meeste over de temperatuur.

De Houtworm was als sinds 1 uur ’s nachts terug van Turkije, waar hij als enige Nederlander met Turkse vrienden een week lang in de watten was gelegd. Daarom besloot hij maar om samen met ondergetekende op de heenweg tegen de straffe wind in op kop te rijden. Het tempo was de gehele rit standje keuvel en na verloop nam de rest op hetzelfde tempo over dus dat leverde geen problemen op.

Zoals gewoonlijk begint na Visé in Argenteau het interessante gedeelte van de rit door de schone heuvels van het land van Hervé. De wind stond hier wat gunstiger dus de heuvels werden op een stevig tempo genomen. Na Mortier moest de Houtworm de kortste weg naar huis nemen omdat hij daar Taxi verplichtingen had. Het asfalt tussen Bois D’Ansy en Aubel lag er heel strak bij en dit komt waarschijnlijk omdat ze op de rest van de weg overal stukken asfalt ertussen uit hadden gehaald.

Eenmaal in Aubel kwamen wij aan bij een leeg terras waardoor Peter S. suggereerde om een stukje naar beneden te rijden want “daar zit je veel beter”, iets later kwam hij erachter dat dit niet helemaal klopte. Het duurde een behoorlijke tijd voordat de bediening kwam, de reden hiervoor is waarschijnlijk dat de vaste serveerster op zoek was naar goed openvallende kleding, passend bij de bezoekers van het terras. Van het rijden door de mooie heuvels was het ineens veranderd in kijken naar de levende heuvels en als gevolg ontstond er een hevige discussie. Peter S. was van mening dat hij het beste uitzicht had maar volgens John en ondergetekende was onze kijkhoek veel beter.

Na deze spannende pauze gingen we met wind in de rug terug naar Stein, altid in een tempo waarbij iedereen kon blijven praten. Vlak voor stein draaide John natuurlijk af richting Slingerberg omdat hij de 100 beklimmingen wil volmaken.

Eindelijk was het qua temperatuur een aangename ochtend voor een ritje met de fiets. Er stond weliswaar een straffe wind maar dat mocht de voorpret niet drukken. De groep “oude glorie” was , net als vorige week, beter vertegenwoordigt dan de A groep. Hoezo oude glorie? De zogenaamde A groep vertrok met 4 mannen. Leeftijd: ergens in de 60, 59, 57 en nog een ruime vijftiger! De veertigers rijden bij de oude glorie.
Zoals gewoonlijk de laatste weken was het tempo in het begin erg rustig. Iedereen kon de laatste nieuwtjes delen met de anderen. De eerste hindernissen vanaf Genhout werden in een gematigd tempo genomen. Over glooiende wegen , met korte en kleine stijgingen gingen we richting Heerlen. John verbaasde zich over de mooie omgeving bij kasteel Terworm. In Welten moesten we 327 keer een drukke verkeersweg oversteken. Daarna ging het via een verraderlijk klimmetje richting de Dili. Bij Roda reets herein en dan jerade aus noa pruuses. Vanaf hier kregen we mooi lopende wegen en konden we wat meer doorrijden. Peter S. navigeerde ons perfect door het Duitse grensgebied. Met de nodige stukken vals plat en soms wel erg vals ! Zo bereikten we met toch al de nodige hoogtemeters in de benen , het drielandengebied. Nu was het zoeken naar de Neukelerweg. Goede raad was nu welkom. Maar niemand die “Wo kan man hier Bumserweg finden ” durfde te vragen. Stel je voor, je vraagt dit aan een Duitse mevrouw. Krijg je zomaar een klap in je gezicht. Maar gelukkig konden we via de smartfoon de navigatie raadplegen. We bleken vlakbij en al snel waren we boven op het drielandenpunt.
Over overwegend dalende wegen fietsten we verder richting Sippenaeken. Hier weer omhoog richting Epen. Het mooie vandaag was we alle klimmen in een behoorlijk tempo konden nemen zonder dat er iemand hoefde te lossen. In Mechelen was de koffiepauze. We bespraken de terugweg . John wilde nog een ommetje maken en besloot nog omhoog naar Trintelen te rijden. De drie anderen gingen terug via Wylre en Valkenburg. Op weg naar Valkenburg kon men al een eerste glimp opvangen van de mallorcabenen van Jos. Nadat we weer eens bijna van de weg waren gereden door een wegpiraat in een bestelbus nam Jos resoluut de kop. Ook op de Stoepert nam hij het heft in handen. In het wiel zittend zag ik voor mij een afgetraind lichaam dat met dartel wentelende zongebruinde benen met een indrukwekkende souplesse naar boven danste. Gedrieën vervolgden we vliegend door Oensel en Geverik in gestrekte draf onze weg huiswaarts . Leuke rit !

Deze ochtend meldden zich 5 A- rijders en 1 B-rijder bij onze nestor op de oprit. De opkomst was wat aan de magere kant maar dat had zo zijn redenen. Een aantal leden zijn afkomstig uit een elitair milieu en kunnen het zich veroorloven om ieder jaar een week te vertoeven tussen de rijken der aarde in het mondaine Mallorca. Deze week dus. Math , als enige B rijder , besloot maar mee te gaan met de A-rijders. We gingen op pad met zessen. Het was weer eens niet echt aangenaam fietsweer. Om een beetje op temperatuur te komen besloot Jo op kop te rijden tot aan de duitse grens. Maar dit bleek moeilijker dan gedacht. In Schinnen kon Peter S. zich niet meer inhouden en nam vanaf daar het voortouw. Om de groep bij elkaar te houden was het tempo aangenaam. In Brunssum passeerden we de duitse grens. Eenmaal in Germany viel het op dat we vaak fietsten in een mooie omgeving met links en rechts uitgestrekte velden. Over heerlijk bollend asfalt , en af en toe een beetje hulp van de wind , kon iedereen makkelijk volgen. Onderweg had ik voldoende tijd om mijn duits even flink bij te spijkeren. Zo leerde ik onderweg dat in duitsland een friture een Friedhof is. Ik zag een Haus der abschied . Waarschijnlijk een luchthaven of treinstation. En ik zag zelfs op het einde van het fietspad een waarschuwing voor eenden: ende! Met de houtworm wisselde ik nog enkele duitse woorden uit welke hier niet voor publicatie geschikt zijn.
Gied was vandaag de navigator maar ergens in de buurt van Heinsberg hadden we een afslag gemist. Dankzij de Garmin kwamen we snel weer terug op de juiste route. Niet lang daarna reden we nog ergens verkeerd maar een bord richting Waldfeucht gaf uitkomst.
Tijd voor koffie. De oude garde verkoos te pauzeren in een etablissement met het interieur in de stijl van Louis V. Waarschijnlijk is het interieur ook in die tijd aangeschaft en niet meer veranderd. Maar de koffie was lekker warm en best drinkbaar en goedkoop . Drei euro fur zwei kaffee.
Na de koffie bereikten we al snel de grens met Nederland. Peter S. had al vele kilometers op kop gereden en dat wilde hij blijkbaar ook zo houden. Iedereen die op kop kwam werd al snel afgelost door Peter. Het was moeilijker om op kop te komen dan in de wielen te blijven. Af en toe ging het iets te snel maar dit werd meteen aangepast. Zo kon Math goed blijven volgen . Gezamenlijk bereikten we Stein . Het was gezellig , sociaal, en niet vermoeiend. Zo kan het dus ook !

Het grootste vraagstuk van de rit van vandaag was de juiste kleding. Ofwel te koud in het begin, ofwel te warm later op de dag. Tijdens de gebruikelijke voorgesprekken op de oprit was te horen dat ons clublid Jos Heuts in het ziekenhuis was opgenomen. We wensen hem beterschap en een spoedig herstel toe.

Met 7 rijders gingen we op pad. Er was weinig wind en de zon deed haar best om de wolken op te lossen. Eric en Peet namen het commando en reden behoorlijk lang op kop. Het tempo was aangenaam en iedereen kon het laatste nieuws uitwisselen met zijn buurman. Vanaf Eijsden ging het richting Moelingen en begon het bergop te gaan. Meteen was het gedaan met keuvelen en moest er al stevig doorgetrapt worden. Op de oplopende stukken trok Peet aardig hard door en moest hij zelfs even tot de orde worden geroepen. Vanaf het punt waar de kerktoren opdoemt uit de diepte gaat het linksaf en begint de klim naar Ulvend. Ondanks de vele kilometers kopwerk waren het weer Eric en Peet die er hard aan trokken. Op deze tweetrapsklim viel de groep flink uit elkaar en ieder reed in zijn eigen tempo naar boven. Boven ging het weer tezamen langs boomgaarden die met hun weelderige voorjaarsbloesem kleur gaven aan het mooie decor. Er volgde een gewaagde afdaling naar Teuven en dan langs de beeldbepalende spoorbrug richting Hombourg. Omhoog de korte klim langs de melkfabriek en vervolgens de lange afdaling naar Sippenaeken.( Met een jasje van meer dan 20 jaar oud moet je stoppen om de rits te sluiten en moet je flink aan de bak om weer aansluiting te vinden.) Aan de voet van de Camerig gingen we gelukkig linksaf en kon je de koffie al ruiken .

Op het terras in Mechelen was het heerlijk vertoeven in de voorjaarszon maar jammer genoeg werd deze pauze een paar keer verstoord door een weeïge geur die voorbijkwam. Na de rust was het alweer Eric die zich op kop zette. Waar sommigen rekenden op de klim naar Trintelen ging het rechtdoor richting Simpelveld. Via een smalle passage kwamen we uit aan de voet van de chanternel. Eenmaal boven op deze pittige klim begon de rit voor sommigen toch wel door te wegen. Nadat we een colonne met autos en praalwagens waren gepasseerd ging het downhil de rasberg. In Klimmen werden we tegengehouden door verkeersregelaars die een lange colonne van vrachtwagens begeleidden. In de cabine allemaal blije kinderen die vrolijk zwaaiend een mooie dag beleefden. Onder de indruk van dit mooie tafereel bleken ineens mijn ploegmaten al verdwenen. Opnieuw was ik aangewezen op achtervolgen.

Op de kleine klimmen richting huiswaarts viel het steeds weer uit elkaar. Wellicht is het verstandiger om de laatste hindernissen groepsgewijs te nemen zodat iedereen kan volgen tot in Stein.

4 clubleden aan de keukentafel bij Chrit die zich niet door een paar regendruppels lieten weerhouden om het rondje Piringen te gaan trappen. Toen deze 4 die-hards bezig waren in het zadel te klimmen kwam nummer 5 aangestormd Jos P.
We vertrokken en bij bocht 2 was het al bijna raak, John B ging rechtdoor daar waar we rechtsaf moesten. Alzheimer light werd er gelijk gesuggereerd!! Nadat Kotem achter ons lag koersten we in een rustig tempo richting Lanaken alwaar onze vaste kopman van dit jaar ons stond op te wachten bij de brug op de Tongersesteenweg. Het was ondertussen opgehouden met regenen dus de regenjassen konden uit en zowaar kwam de zon ook nog af en toe tevoorschijn.
Bij de pauzeplaats in Sluizen aangekomen was er nog plaats op het overdekte buitenterras van Anthony’s taverne. 3 man hadden een cappuccino met slagroom besteld. Volgens Peter S was dit zoveel slagroom dat je er een hartaanval van zou kunnen krijgen en hij is zich daarna gelijk binnen een steekschop gaan vragen om de overbodige slagroom te verwijderen! Toen de consumpties waren afgerekend en we weer wilden vertrekken bleek dat Jos zijn fiets nu in het bezit was van de Houtworm, je kan het verschil ook bijna niet zien tussen de twee fietsen (klein detail dat die van Jos zwart is en van Peet wit).
Met de wind nu in de rug trapten we lekker richting huis, nog een klein Alzheimer light momentje van John die de Hallembay op wilde gaan maar voor de rest liep de terugreis vlotjes, heren in vorm bedankt voor het vele kopwerk.

In tegenstelling van de voorgaande ritten waren vandaag veel meer clubleden komen opdagen voor de rit naar Clermont. Ik telde zeker 22 wielen. Een uitbundige zon deed flink haar best. Maar het was Jan de wind die vandaag de bepalende factor was. En Jan kwam uit noordoostelijke richting en blies met een behoorlijke kracht een frisse bries.
Zodoende vertrokken we met de wind in de rug en waren het de slimmeriken die als eerste hun deel van het werk opknapten. Wie weinig traint moet slim zijn.. Zodoende werden de eerste 30 km afgelegd in een strak tempo zonder dat er in de reserves moest worden getast . Vanaf belgisch grondgebied was het John die zich op kop van de groep zette. Met zijn goed getrainde benen kostte het hem weinig moeite om met een goed tempo de lichtjes stijgende wegen voor zijn rekening te nemen. Voor sommigen ging het zelfs iets te snel waardoor de groep even uit elkaar viel. Na een korte afdaling waren alle troepen weer verzameld en ging het richting Val-Dieu. Voor ons lag een traject waar in ongeveer 20 km een behoorlijk hoogte moest worden overwonnen. Vals plat heet dat geloof ik. Ter hoogte van de paters besloot een trio linksaf te slaan om zo een kortere route te kunnen nemen. De overigen bleven in het spoor van John die in een behoorlijk tempo gewoon bleef doormalen. Zo passeerden we het plaatsnaambord Clermont. Waarschijnlijk dacht Jos dat dit het eindpunt was want hij ging zowaar een stuk op kop rijden. Na de kasseienpassage liep het nog een kleine kilometer bergop en bereikten we het eerste hoogtepunt. We hadden de tegenstander zwaartekracht overwonnen. Maar nu meldde zich de volgende tegenstander : Jan de wind. Er volgde een kleine afdaling maar al snel liep de weg en de hartslag weer omhoog en de benen vol. Richting Henri-Chapelle werden we bijna van de weg geveegd door een onbesuisde actie van een belgische vrachtwagenchauffeur. Gelukkig liep het net goed af. Zo bereikten we in Henri-Chapelle het tweede hoogtepunt van de dag. Normaal iets voor een hele maand. Er volgde nu een lange afdaling tegen de wind in. Voorin werd er stevig doorgereden en zodoende was ik achteraan getuige van een lichtgewicht die in de problemen kwam. Hij verzette zich hevig maar raakte steeds verder achterop. Nadat hij uitgesjraveld was heb ik zelf het gat maar dichtgereden en hem ter plaatse gelaten. Waarschijnlijk gaat hij nu in de rest van het seizoen op elke beklimming van ons weg fladderen en boven vragen waar we bleven. Bij de koffiepauze troffen we twee afkorters . Na een lange en zonnige zit ging het verder richting Gulpen. Eigenlijk viel het nog wel mee met de wind. Maar de kilometers deden zo vroeg in het seizoen toch wel hun werk bij sommigen. Bij de klim richting Haasdal viel de groep dan ook flink uit elkaar. Enkelen kozen ervoor om het laatste stukje in eigen tempo te doen. Alles wat nog over bleef bereikte voldaan de thuishaven.

Na een frisse nacht liet de zon zichvanmorgen van haar beste kant zien en zorgde zowaar voor een vleugje lente. Samen met een kalme wind leverde dit prettige omstandigheden op voor een ritje met de fiets. Maar toch zijn het nog steeds dezelfde mannen die elke zaterdag acte de presence geven. Jos, Eric, Peter , John, Gied, Jo, Peet ,Jan zijn grofweg vaste prik. Vandaag was ook Peter C. met zijn mtb present. Uitzieken kun je ook op de fiets is zijn motto.
Vanwege een haperende body moest Marcel al snel rechtsomkeer maken. De overige negen trokken in een prettig tempo zuidwaarts langs de belgische Zuidwillemsvaart. Tot in Lanaken bepaalden Eric en Peter S. het tempo . Vanaf Lanaken ging het in gestrekte draf met zoevende bandjes op lekker lopend asfalt langs het kanaal tot in Kanne.
Via Eben-Emael bereikten we het Jekerdal waar we op smalle weggetjes kwamen. Een beetje slingerend, een beetje op en af. Daarna werd het zoeken richting lourdesgrot. Vanaf daar liep het langzaam bergop. We konden nog net het duo van de oude glorie voor ons zien rijden. Nadat enkelen, zoals gebruikelijk , de afslag rechtsaf hadden gemist bereikten we de zwaarste hindernis van de dag. Hier testte Eric of hij al Marmotte benen had waardoor zich een drietal afscheidde van de groep. Nadat alle troepen weer verzameld waren liep het weer voornamelijk bergaf. Vanaf hier werd het zoeken naar de juiste afslagen. Totdat we plotseling geconfronteerd werden met een wegafsluiting. We namen de gok om via een landweg weer snel op asfalt uit te komen. Helaas werd de landweg alsmaar slechter en steeds meer waterplassen moesten omzeild worden. Het duurde langer dan verwacht maar uiteindelijk kwamen we weer op de juiste route. Volgens Jan waren we slechts 30 meter verwijderd geweest van de verharde weg. Volgende keer eerst Jan raadplegen! Iedereen maakte de fiets pratjsvrij waarbij opviel dat de houtworm dit deed met een bananenschil. Hierdoor ging hij in het verdere verloop steeds “gladjes” door de bochten. Richting Alden-Biesen was het weer Peter S die veelvuldig het tempo bepaalde. Daarna was het weer even zoeken naar de juiste route maar uiteindelijk kwamen we bij de koffiepauze. De dame van de bediening had erg veel belangstelling voor het ontblote bovenlijf van Peter C. maar gezien zijn geaardheid was de dame bij voorbaat al kansloos voor eventuele escapades. Na een traktatie van een nog vitale jarige van ongeveer 60 jaar werd de terugweg ingezet.
Opnieuw liet Peter S zich van zijn beste kant zien en deed de nodige kilometers kopwerk. De rest vond het allemaal wel welletjes en niemand had nog veel aspiratie om een handje te helpen. Na wat omzwervingen in Kotem bereikten we Stein. Ik was wel verrast door de gemiddelde snelheid. Door de landwegpassage en het soms zoeken naar de juiste route had ik een lager gemiddelde ingeschat dan de bijna 28 van nu.

Hoewel de zon vandaag een rustdag had gepland , was de temperatuur redelijk op niveau. Graadje of 10.

Blijkbaar had de Houtworm stoute plannen, want hij stond er met korte broek en ingevette benen. Uit de gesprekken bij het vertrek kon je opmaken dat in de carnavalsweek iedereen flink getraind had. De ene helft op de fiets , de andere helft in de kroeg.
Rob had zijn racetuig in de reparatie en had zijn mtb met crossbanden van stal gehaald. Ondanks deze handicap nam hij resoluut de kop . Ook John en Eric staken af en toe een handje toe. Richting Eisden nam John de kop en werden er heel wat fietsers ingehaald. We kregen zelfs een gastrijder in de groep.

Nadat we de grens met belgie waren gepasseerd kwamen de eerste hoogteverschillen. Al snel viel de groep in stukken en het waren vooral de geheelonthouders die vooraan zaten. Het oplopende stuk naar Neufchateau was voor enkelen nog onbekend , en was soms langer dan verwacht. Eenmaal terug op de gebruikelijke route naar Val-Dieu kregen we wat hulp van de wind en werd er in een goed tempo doorgereden tot Aubel. Boven in Aubel besloot Jan via de planck naar Banholt te rijden. De anderen , zonder de houtworm die in Eisden was teruggedraaid, reden via Teuven en pakten nog de klim naar de grenspost.

Op de planck , wind mee en bergaf , pakte Peter weer de kop en bleef als een echte prof op de rijbaan en reed alles uitelkaar. Vlak voor Banholt kwam alles weer samen en werd er een koffiepauze gehouden.
Dankzij een rugwind verliep de terugreis vlotjes en met een gemiddelde van 27 bereikten we Stein. Opvallend was dat Rob met zijn mtb veel kopwerk deed en ook nog vaak met een pittig tempo.