Dit jaar worden er niet zo heel veel rit verslagen meer gemaakt. De voorzitter wist niet zoveel meer te vertellen bij altijd dezelfde ritten en sinds hij het heeft overgedragen aan de rest van de clubleden is kwantiteit van het blogwerk nogal mager.
Maar goed, soms is er een rit die noemenswaardig genoeg is om toch nog maar eens een verslag te schrijven.
Bij de Rit Wandre – Aubel van 11 Juni hadden we een verslag kunnen schrijven omdat dit de rit is waar John Bongers na lange afwezigheid weer eens meereed. Hij heeft een heupoperatie ondergaan waarbij er een kunstheup is geplaatst. Bij de andere leden ontstond sterk het vermoeden dat dit de eerste kunstheup is waarbij een hulpmotortje is ingebouwd. Want ondanks lange afwezigheid zat het tempo er bij John behoorlijk goed in.
We hadden ook een verslag kunnen schrijven omdat Raymond ook weer eens een keer meereed. Hij had tot deze week zich bezig gehouden met het Tennis Seizoen, ook hier weer grote twijfel bij de rest van de leden het vermoeden is er dat “Tennisseizoen” een code woord is voor “hoogtestage” want ook bij Raymond was het tempo niet mis.
Maar eigenlijk schrijven we dit verslag omdat ondergetekende een van de grootste kansen uit zijn leven heeft laten liggen.
Jo C hield het na de afdaling van de Richelle al voor gezien, hij vond 2 klimmetjes genoeg. De resterende 6 leden reden door. Op weg naar Wandre wist ik Valverde alias Bettini alias “De Houtworm”, zeg maar onze eigen Adelaar van Toledo ervan te overtuigen dat hij in plaats van de zeer Steile klim “Bois de La Dame” de nog steilere, ernaast gelegen “Rue Tesny” te beklimmen.
Aan het begin van de klim sloeg “De houtworm” mijn waarschuwingen in de wind. Ik riep: pas op deze is echt steil en je bent nog lang niet boven. Maar hij ging er met een moordend tempo (wel op het kleine blad) vandoor. Ik hoorde hem nog meerdere keren het synoniem van het geslachtsdeel van een oudere vrouw roepen in combinatie met “dat ding is steil” maar even later was hij uit beeld verdwenen.
Zelf balancerend tussen staan, zitten, niet niet slippen en langzaam naar boven rijdend verwachte ik hem boven op de top weer te zien. Maar ongeveer 100m onder de top kreeg ik de genoemde kans van mijn leven, ik had moeten afstappen, mijn telefoon pakken en en foto moeten maken. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid had ik deze foto naar “World Press Photo” kunnen opsturen en had ik gewonnen in de categorie sport of menselijk leed.
De houtworm had zijn Waterloo gevonden, Rue Tesny was te steil voor zijn ambities, hij zag de top vlak voor zich liggen maar kon gewoon niet meer verder. Plat op het stuur liggend hing hij over zijn fiets naar lucht en zuurtstof te happen om bij te komen. Ondergetekende en ook Jos vonden een positief antwoord op de vraag “Gaat het?” genoeg om zelf toch maar door te rijden naar de top in plaats van die winnende foto maken.
In het restant van de rit wordt een parallelle route van Vise Aubel gevolgd maar de benen hebben dan al wat te verduren gehad. Het leek er dus op alsof het steeds langzamer ging. In Aubel stond echter een perfecte rijstevlaai voor ons klaar waardoor we toch nog op normaal tempo de rest van de 115km lange rit konden volmaken.