Ik weet niet of het Rittenschema bewust zo is samengesteld, maar het is een feit dat voor de zwaarste rit van het jaar: De Chaudfontainer Radmarathon in 1e instantie 2 en later 3 deelnemers waren. Bijna iedereen was met vakantie, zwak, ziek of misselijk (begin bouwvakvakantie), moest op tijd thuis zijn of koos voor een rit met de groep “Oude Glorie”. Met een zwak noordoosten windje en mooie temperaturen waren de weersomstandigheden uitstekend. Jos H. en Tino vertrokken met zijn tweetjes. Jan od C., die als gewoonlijk thuis vertrok om 09.35 uur zag nog net 2 rijders de Diepenbeekstraat uitrijden. Omdat er een bij was met lange kousen wist hij dat dit Jos was. Op de brug over de autoweg waren er dus 3 rijders. Jan vernam toen ook pas dat er toch naar Chaudfontaine werd gefietst, weliswaar in een rustig tempo. Jan vroeg om niet de steilste klimmetje te rijden, omdat het anders voor hem misschien wel wat zwaar zou worden. Op de dijk nabij Uikhoven trof Jos nog een schaatsvriend die zeer ernstig ziek is. Er werd even bijgepraat tot dat deze fietser een andere route koos. Er werd rustig kop over kop gereden op een biljartvlak parcours langs het Albertkanaal tot Vise. Pas na 40 km. kwam de 1e beklimming, de Richelle. Dit bleek de voorbode van 1264 hoogtemeters, verdeeld over ongeveer 65 km. Jos als wegkapitein week een keer van de route af om een steile beklimming te vermijden. Jan maakte nog – weliswaar bijna uit stilstand – een val bij het omdraaien op de weg. Een pijnlijk scheenbeen en enkele blauwe plekken waren het gevolg. Voor de pauze was er een vrij lange beklimming van ongeveer 3 km. met stijgingspercentages tot 12 %. Jos en Tino fietsten samen omhoog en Jan volgde in zijn eigen tempo. In de buurt van Trooz na 75 km werd er gepauzeerd. Direct na de pauze moest de Côte de Forêt worden beklommen. Dit is een mooie egale beklimming met stijgingspercentages van 6 tot 7 %. Boven werd er steeds mooi gewacht op Jan. Het parcours bleef op en af gaan. De maximale hoogte bedroeg echter maar 237 meter. Na ongeveer 100 km. kreeg Jan bij een beklimming kramp aan de binnenkant van zijn rechter hamstrings. Dit is een voor hem bekend probleem bij veel hoogtemeters. Veel drinken en het innemen van extra magnesium en calcium kunnen dit euvel niet altijd voorkomen. De hele hamstrings van knie tot heup zijn dan verkrampt, wat fietsen op dat moment onmogelijk maakt. Lopen tot boven is dan het devies en dan weer op het vlakke proberen te fietsen. Afgelopen woensdag was Jan ook al te voet gesteld bij de groep Coenen. Toen was een schakelprobleem de oorzaak bij een beklimming van 18 %. Nu was een lichamelijk probleem de oorzaak, maar het is een feit dat de schoenplaatjes bijna zijn versleten van het lopen!! Ook de navigatie liet ons nu in de steek, want we belandden op een veldweg en er werd besloten om voor Jan de kortste en gemakkelijkste weg naar huis te nemen. De kramp kwam nog een aantal keren terug bij het bergop rijden en er moest gelopen en/of geduwd worden. Tino deed dat duwen voortreffelijk, maar het was zeker vervelend voor Jos en Tino. Tot overmaat van ramp was ook nog de weg naar Blegny over zeker 2 km opgebroken, maar we moesten er toch doorheen. Vanaf Dalhem waren er geen beklimmingen meer en kon Jan, mooi in het midden van de drie rijdend, weer enigszins normaal fietsen. Jos deed het meeste kopwerk, maar ook Tino liet zich van voren zien. De wind was nu wel in het nadeel.
Door alle beslommeringen waren we na bijna 140 km., 1264 hoogtemeters en 25,6 gemiddeld om 15.45 uur thuis.
Hopelijk zijn er komend weekend bij de “Voerstreek speciaal” weer meer deelnemers.
- Beste rijders in koers in willekeurige volgorde: Jos en Tino;
- slechtste rijder: ????
- Beste navigator: Jos,
- Beste duwer: Tino,
- Grootste kneus: ??????
De schrijver van dit verhaal bedankt Tino en Jos nogmaals voor de geboden hulp, begrip en het goed en veilig naar huis brengen.
