Alweer veel te koud en met veel teveel wind en ook weer werd er regen voorspelt, maar dit was pas laat op de middag.
Dus stonden er 15 personen bij Chrit klaar voor de start waarvan er 9 richting Banneux vertrokken. Maar de oorspronkelijk geplande route werd slechts gedeeltelijk gevolgd, dit vanwege de Toertocht Limburgs Mooiste die bijna alle wegen in het Heuvelland bezet en vanwege de wind werd op de heenweg een wind-luwe route gekozen.
Op de paaltjesweg zorgde een Rubensiaanse dame nog voor consternatie door ons zo maar dol enthousiast te begroeten, met name Ralph was compleet van slag. Na de vlakke aanloop begon in Dahlem het echte werk met de Kasseiberg rond de kerk. De lange meestal veredelde vals-platte klimmen zijn voor iedereen te doen maar langzaam trekken ze toch de energie uit de benen (van de meesten althans) daarom leek het of er door sommigen enigszins op reserve werd gereden. Voor de laatste afdaling voor de pauze waren er nog wat sanitaire stops waardoor we even Peter Smits kwijt waren. Omdat er echter in deze afdaling al jaren ergens aan de weg wordt gewerkt kwamen we door een stoplicht weer bij elkaar.
Pas in Nessonveaux bij de beklimming van de Trassenter NW werd er gas gegeven maar het immer slechter wordende asfalt maakt deze klim er niet makkelijker op. Het trio bestaande uit 2 klimgeiten en een Turbo Diesel was bij deze (en alle andere) klim als eerste boven. De rest volgde op gepaste afstand. Peter Smits had nog tijdelijk kop getrokken bij een Trio Profs van Roompot Orange maar of hij hier een vergoeding voor heeft gekregen is niet bekend.
In Banneux werden er nog wat kaarsen ingeslagen terwijl het grootste gedeelte van de groep snelde naar de bakker om zeker te zijn dat er plaats was om te zitten. Hier werden de koolhydraten op de gebruikelijke manier aangevuld.
De Walen in de regio zijn waarschijnlijk nog bezig met het naspelen van een van de 2 wereldoorlogen want in de afdaling naar Pepinster was een soort loopgraf gegraven dwarse over de hele rijbaan, maar wonder boven wonder leidde dit niet tot lekke banden of spaakbreuk.
Na de Pittige Cornesse begonnen de benen wat leeg te lopen bij sommige en toen Jos H. vervolgens zijn 12 cylinder Turbo Diesel motor aanzette en de Cruise Control op 40km/u instelde bleef er voor de rest niet veel meer over dan maar in het wiel te gaan zitten.
Bijna terug in Withuis begon de lucht er heel dreigend uit te zien en in Maastricht konden we de regen zelfs uit de wolken zien stromen. Desondanks reden we nooit echt door de regen. De weg was wel erg nat dus spatte het water van onder en de fietsen moesten gepoetst worden. Gied en Valverde hadden een kortere, makkelijkere terugweg gekozen en Gied haalden we in Bunde in terwijl Valverde net voor ons in Elsloo was.
De Groep oude Glorie vertrok met 1 dame en 5 heren voor het klassieke Rondje Bokrijk. Jan C. dacht dat de weg nog was opgebroken bij de autowegbrug bij de Cortenbachstraat en reed de groep tegemoet via de Diepenbeekstraat. Hierdoor was hij wel te vroeg!!! Met Math en Marcel op kop werd gestart richting As. Na de (voormalige ) paaltjesweg richting Hengelhoef kwam René ons vertellen dat hij tot 3 uur ‘s nachts een vervangende route “Bokrijk maar dan anders” had uitgezet. Hij had het zo uitgekiend dat alle paaltjes die zijn weggehaald op de “paaltjesweg” weer terug zouden komen op de nieuwe route. We reden voortdurend door het bos waar de paden nog ietsjes nat waren. Degenen die nog niet de fiets heeft gepoetst, kunnen deze morgenvroeg voor 7 uur bij René brengen. dan wordt hij gepoetst. Onze enige routekenner zonder navigatie, Math V., zei meermaals: dit is nooit richting Bokrijk!! Plotseling, na 40 km kneep René in de remmen en waren we op de pauzeplaats waar een Italiaanse eigenaar de bistro beheert. Zonder te dralen werd bij een temperatuur van 11 graden Celsius op het terras plaatsgenomen. Dit was weliswaar overdekt en beschermd door zijwanden, maar de wind deed toch zijn werk en prettig was anders. Niemand wist precies waar we waren. Bij navraag bleek dat we in Houthalen waren en 1 km verder de gemeentegrens van Zolder lag. Het racecircuit in Zolder was ongeveer 9 km. Jan gaf nog een voorzetje aan onze reisleider René om via het circuit en dan met de wind in de `vot` langs het Albertkanaal huiswaarts te fietsen. Maar René had niet voor niets de halve nacht gebrainstormd en was niet te vermurwen. Omdat we allemaal nieuwsgierig waren wanneer we Bokrijk zouden aandoen, zijn we weer met René op kop vertrokken. Er was bijna een aanrijding tussen de remmende Dave en de achterop komende Manuel, maar het liep gelukkig goed af en de Engelse vloeken van Dave verstaan we toch niet. Weer was het Math die na een 10/tal kilometer concludeerde dat we op het lange fietspad door de bos zaten, wat we normaal naar Zolder rijden, maar dan in de omgekeerde richting. Dat klopte, want ineens waren we op de splitsing waar normaal wordt gekozen voor richting Bokrijk of richting Zolder. Ook hier koos René weer een andere route richting Hengelhoef-As-Maasmechelen. Er was wel een bijna botsing tussen onze groep en een groep “zondagsfietsers” op gewone fietsen. die in een onoverzichtelijke bocht met zijn tweeën vrolijk keuvelend naast elkaar reden. We kwamen met de schrik vrij. De lucht werd wel steeds zwarter en Jan suggereerde dat het wel eens kon gaan regenen. Maar weer zei René resoluut: het gaat niet regenen!! Omdat René ons vlekkeloos over het “andere Rondje Bokrijk” had geloodst geloofde Jan hem onvoorwaardelijk en besloot de 100 km vol te maken. Als schrijver van dit verhaal kan ik vertellen dat het op de dijk bij Uikhoven aardedonker werd en ik “gas”heb gegeven en net thuis kwam toen de 1e druppels vielen.